Ik lees de laatste tijd lekker door, dus dat betekent ook weer een nieuwe recensie! Ben je benieuwd wat ik vond van ‘Trinkets’ – het boek van Kirsten Smith? Je leest hieronder mijn uitgebreide mening.
Elodie, Tabitha en Maureen krijgen een kick van stelen. Wanneer deze totaal verschillende meiden elkaar tegenkomen bij een verplichte bijeenkomst van Anonieme Winkeldieven, ontstaat er een wonderlijke vriendschap. Maureen is de bad girl van het trio, Elodie de buitenstaander en Tabitha heeft alles: geld, looks, populaire vrienden én een uitpuilende kledingkast. Wat drijft hen? En hoe overleven ze die irritante bijeenkomsten en hun middelbare school?
Uitgeverij de Fontein ~ september 2019 ~ 320 pagina’s (253 e-book) ~ ISBN: 9789026149313
Elodie, Tabitha en Moe komen uit dezelfde buurt, maar verkeren in drie verschillende werelden. Zo is Tabitha de populairste van de school en lijkt ze alles te hebben wat haar hartje begeert: lieve vrienden, een relatie met de knapste jongen van de school en al het geld van de wereld. Maar is dit wel wat ze wil? In tegenstelling tot Tabitha is het leven van Elodie minder spannend. Ze woont pas net in Portland en heeft nog amper vrienden. Om toch wat tijd buiten te besteden, heeft ze zich aangesloten bij de schoolkrant, maar ze wordt nog niet echt gewaardeerd. Tot slot hebben we Moe, zij hoort bij de ruige en heftige groep, die buitenstaanders liever niet tegenkomen. Lekker rustig voor haar, maar het sluit totaal niet aan bij haar karakter. Deze drie meiden lijken dus niets met elkaar gemeen te hebben, op enkele ding na… Ze krijgen alle drie een kick van stelen én zijn betrapt. Daarom ontmoeten ze elkaar voor het eerst bij de Anonieme Winkeldieven, een groep om van deze ‘verslaving’ af te komen. Alleen of Elodie, Tabitha en Moe hier nu echt iets aan hebben, is nog maar de vraag.
Ik heb een e-book van de uitgeverij gekregen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Bijzondere vriendschap
‘Trinkets’ van Kirsten Smith lees je echt in razendsnel tempo uit. Voordat ik het wist, had ik al het midden en vervolgens het einde van dit boek bereikt. Dit komt vooral door de drie verschillende schrijfstijlen, wat perfect aansluit bij de drie persoonlijkheden die ‘Trinkets’ rijk is. De tekst van Elodie is geschreven in dichtvorm, die van Moe leest weg als een soort dagboek, terwijl het perspectief van Elodie als enige redelijk ‘normaal’ is. In hun eigen bewoordingen leggen ze de lezer uit waarom ze stelen en welk verhaal ze met zich meedragen. Het is niet zo dat ik echt kan spreken van een band met de karakters, maar ik vond het wel erg leuk om juist die verschillen te leren kennen. Zo is Tabitha diegene die alles heeft, maar niet tevreden lijkt met het leven dat ze leidt. Terwijl Elodie echt een muurbloempje is in tegenstelling tot Moe die bij de heftige club hoort (ook al danst ze stiekem gewoon op Katy Perry in plaats van hardstyle). Maar dat deze drie karakters meer overheen hebben dan gedacht, blijkt al snel als ze elkaar tegenkomen bij de Anonieme Winkeldieven. En laat die ontmoeting nu de start zijn van een bijzondere vriendschap. Niet helemaal iets wat je toejuicht als lezer, maar je snapt het wel.
‘He, Tabitha… Hoe gaat-ie?… Hoe is-ie?… Te gekke oorbellen…’ Etc. Etc. Kots. Aandachtzuigers zijn emotioneel uitputtend. Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk vind ik het fijn dat mensen me kennen en dat ik het voordeel heb dat ik overal mee wegkom, maar het grootste deel van de tijd zou een greintje privacy toch wel prettig zijn.
Veel thema’s
Maar dan moet ik ook eerlijk zijn: deze snelheid was voor het verhaal op zich niet zo best. Ik miste actie, diepgang en rechtstreekse dialogen, wat bovendien het gevoel verklaart van ‘he, heb ik ‘Trinkets’ nu al uit?’. Het voelde bijna alsof dit verhaal nog op gang moest komen, maar toen was het al voorbij. Dat komt ook doordat er veel thema’s worden aangestipt, maar dat er nergens focus is. Zoals stelen, de bijzondere vriendschap of hun privélevens. Je krijgt overal een ‘sneak peek’ van. Of dat nu is hoe Tabitha leidt onder het gedrag van haar ouders, hoe Moe het moet stellen met haar tante en hoe Elodie moet wennen aan haar stiefmoeder. Maar nergens wordt volledig op in gegaan, waardoor dit boek op de vlakte blijft en ik niet goed weet wat ik er nu echt van vond. Want ja, ‘Trinkets’ leest lekker weg, maar echt veel aan dit boek heb ik niet gehad.
Voelde geforceerd aan
Tel daarbij ook het einde op. Het slot voelde bijna geforceerd aan. Het is net alsof er een einde aan ‘Trinkets’ moest komen, maar dat de meiden (en daarmee de lezer dus ook niet) daar nog helemaal niet aan toe waren. De ontwikkeling die normaal zo kenbaar is voor het verhaal, kwam namelijk wel erg uit de lucht vallen. Plots wilden ze alles goed doen en losten ze hun probleem op alsof het niets is. Ik ben heel benieuwd hoe dit in de Netflix-serie is verwerkt. Komt het verhaal hier sterker uit? Ik las namelijk al bij Paula dat het boek en de serie iets van elkaar verschillen én dat maakt me onbewust toch wel weer nieuwsgierig naar de serie. Ik moet namelijk eerlijk bekennen dat ondanks mijn kritiekpunten, ik over het algemeen wel heb genoten van de (te snelle) ontwikkeling van de personages, hun bijzondere vriendschap en de opbouw. Het verdiende alleen allemaal net iets meer aandacht in deze YA.
Hij heeft ze ervan overtuigd de politie niet te bellen en heeft groepstherapie voor me onderhandeld: hij heeft de deal gesloten door zich op te werpen als expert. Ik wil hem bedanken, maar het enige wat ik kan doen is proberen te blijven ademen en het geluid blokkeren van zijn oorverdovende teleurgestelde stilte.
Conclusie
Het boek ‘Trinkets’ van Kirsten Smith heeft mij niet volledig overtuigd. Er zitten zeker wel goede elementen in, zoals goed (maar te snel) ontwikkelde personages en diverse thema’s die perfect zijn voor een jeugdboek. Maar in deze versie kwam de boodschap door de snelle schrijfstijl niet over. Ik miste daarvoor focus (er komen tientallen onderwerpen voorbij, maar je kunt je nergens aan hechten, aangezien het zo weer voorbij is), actie (er gebeurt over het algemeen maar weinig) en de dialoog. Dat laatste komt door de drie verschillende schrijfstijlen die dit boek rijk is – een soort dichtvorm, een dagboek en een normale. Alleen in die laatste soort zit hier en daar een dialoog, wat het verhaal wat realistischer maakt. Ik ben heel benieuwd hoe ze dit hebben opgelost in de Netflix-serie. Hopelijk raak ik daar wel van overtuigd, want dat het verhaal wat goede elementen heeft, zal ik absoluut niet ontkennen.
Heb jij dit boek al gelezen of de serie op Netflix gezien? Laat dan vooral in de comments – of via social media – weten wat je ervan vond. Is de serie de moeite waard? Ik hoor het graag.
