Het recenseren wil de laatste tijd niet helemaal vlotten, maar ik doe mijn best om zoveel mogelijk content online te plaatsen. Zo heb ik vandaag voor jullie de recensie van de psychologische thriller ‘Toen ik dood was’ van Loes den Hollander. Lees snel wat ik van dit boek vond.
Maryan Brandhorst is verbijsterd als haar man Floris na tien jaar huwelijk wil scheiden. “Liefde komt, liefde gaat. That’s life,’ is zijn simpele verklaring. Maar algauw komt Maryan erachter dat hij haar verlaten heeft voor een andere vrouw. Ook Thaïs Brederode en haar man Tony gaan uit elkaar. Hoewel Tony beweert dat er geen ander in het spel is, ontdekt Thaïs dat zij eveneens bedrogen is. Dan verdwijnen beide mannen spoorloos en krijgen Maryan en Thaïs nog een klap te verwerken: het dubbelleven van Floris en Tony gaat verder dan ze gedacht hadden…
Crime Compagnie ~ 300 pagina’s ~ oktober 2019 ~ ISBN: 9789461094025
Maryans leven staat op zijn kop als haar man uit het niets kenbaar maakt dat hij wil gaan scheiden. Volgens hem is er geen ander in het spel, maar is de liefde gewoon op. ‘Kan gebeuren’, zo zegt hij. Ja, hoor! Op bijna hetzelfde moment krijgt Thaïs Brederode ook van haar man te horen dat het over is. Zij ziet het alleen aankomen. Na de geboorte van haar dochtertje kan ze het niet meer opbrengen om spannend te zijn tussen de lakens, dus ze heeft allang geaccepteerd dat hij iets zoekt bij andere dames. Ze had daarentegen niet verwacht dat hij echt verliefd zou worden… en met iemand anders een gezin zou starten! Wat de meiden op dat moment alleen nog niet weten, is dat hun mannen al jaren een heus dubbelleven leiden. Alleen op een andere manier dan zij denken. Dit kan de mannen weleens flink in de problemen brengen… zo flink dat ze uit het niets verdwijnen en het leven van Maryan en Thaïs met elkaar verwikkeld raken. Als dat maar goed komt…
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Drie perspectieven
Na het lezen van de beschrijving van ‘Toen ik dood was’ van Loes den Hollander was ik er heilig van overtuigd dat we te maken kregen met twee perspectieven: Maryan en Thaïs, maar niets is minder waar. Je leert namelijk in dit boek ook een mysterieus personage kennen (geschreven in de ik-vorm) van een 52-jarige vrouw die nog altijd bij haar moeder woont. Vanaf het begin gaan hierbij je alarmbellen rinkelen. Is zij ook bedrogen en verlaten door een man met een dubbelleven of is er iets anders aan de hand? Hoofdstuk na hoofdstuk, geschreven vanuit alle drie de perspectieven, krijg je steeds meer inzicht in wat er is gebeurd met de mannen, wat er staat te gebeuren met de vrouwen en wie een geheime agenda heeft. Spannend is dat gegeven zeker, maar helaas kon één verhaallijn – en hier kan ik weinig over zeggen – niet voorkomen dat bij een perspectief de rillingen (en helaas niet op een positieve manier) over mijn arm gleden. Ik gruwelde dus echt bij de dingen die een bepaald personage in dit verhaal uitspookte én ik had dan ook snel door wat zijn of haar motieven waren.
Hoelang is hij eigenlijk van plan om bij Olaf te blijven? Waarom komt hij niet gewoon naar huis en slaapt hij in de logeerkamer? Of wordt er van haar verwacht dat zij in het logeerbed kruipt? Ook goed. Vriendschappelijk scheiden. Welke halve zool heeft die term bedacht? Liefde komt, liefde gaat. Vuile verrader!
Behoorlijke snelheid
Net als in haar boek Onderuitgehaald gebruikt Loes den Hollander ook in ‘Toen ik dood was’ hele korte hoofdstukken. Net lang genoeg om een beeld te vormen van de situatie waarin een personage zich bevindt en net kort genoeg om de aandacht van de lezer te behouden voor het volgende hoofdstuk. Het is dan ook niet moeilijk om steeds maar weer opnieuw een hoofdstukje te lezen en om voordat je het weet alweer bij het einde te zijn. Dat is knap als je je bedenkt dat deze psychologische thriller niet bomvol actie zit. Ik wil net als in de vorige alinea niets verklappen, maar ik moet wel zeggen dat het lezen van dit boek een bijzondere ervaring was. Ja, ik had ‘Toen ik dood was’ snel uit (vanwege de redenen die ik net noemde), maar ik heb hier en daar toch wat aan te merken. Helaas gold dat ook voor het einde. Het slot komt wat mij betreft enorm uit de lucht vallen. Dat komt vooral doordat je als lezer weinig informatie hebt over waar bijvoorbeeld de politie mee bezig is. Als er een vierde perspectief was bedacht, had je dit probleem al opgelost. Dat was helaas niet zo.
Geen verrassing
Ik heb mogelijk al te veel thrillers gelezen waardoor ik de kleine wending in dit verhaal zag aankomen. Wat dat precies was, kan ik jullie dan weer niet vertellen maar weet dat er iets staat te gebeuren! Dit maakte dus ook dat ik niet verrast was door het einde. Het lijkt op vele punten vooral logisch wat er gebeurt en er wordt eigenlijk naar een ontknoping toegewerkt die al vaststaat. Niets mis mee, maar ik hoop toch altijd dat ik weer van mijn stoel wordt geblazen. Was ik dan wel ergens tevreden over? Zeker. Ik waardeer de schrijfstijl van Loes den Hollander wel: straight-to-the-point, weinig poespas en lekkere korte hoofdstukken om je aandacht goed vast te houden. Daarnaast ook het feit dat je constant wisselt tussen de drie personages en ze daardoor echt leert kennen, is absoluut een fijn gegeven. En laten de eigenschappen van de schrijfstijl nu ook terugkomen op de cover: een zwarte achtergrond, duidelijke letters, een gezicht die je aankijkt en verder gewoon heel clean. Ik zou ‘Toen ik dood was’ wel hebben opgepakt, vermoed ik zo.
Ik moet serieus aan de slag met alles wat me dwarszit, ik moet zaken afronden en achter me laten. Schoon schip maken. Voor vandaag is deze conclusie genoeg. Later verder. Ik neem de vrijheid om zelf richting en ritme te bepalen. En ik vraag niemand om advies. Nooit meer.
Conclusie
‘Toen ik dood was’ van Loes den Hollander is absoluut een mysterieus boek dat je snel uitleest. Loes den Hollander weet het voor elkaar te krijgen om met weinig woorden toch een fijn verhaal neer te zetten. Je raakt in de ban van de verdwijning van de mannen, leert drie personages goed kennen, weet wat je van ze kan verwachten en je komt hoe dan ook in het verhaal. Maar dan moet ik ook eerlijk zijn: ‘Toen ik dood was’ heeft me niet van mijn stoel geblazen. De ontknoping kwam uit de lucht vallen, de situatie was onrealistisch, de wending zag ik al mijlenver aankomen en er was één personage die ik liever kwijt dan rijk was. Ik wil eigenlijk niet te veel verklappen over dat laatste, maar de dingen die hij/ze deed en het gevoel dat hij/ze mij daarbij gaf, zijn bijna niet te beschrijven. Helaas stoorde dit mij te veel om er echt van te genieten. Maar vind ik het een slecht boek? Nee, dat absoluut niet. De korte hoofdstukken, de snelle wisseling van personages en de snelheid (ondanks het gebrek aan echte actie) maken ‘Toen ik dood was’ alsnog tot een prima psychologische thriller. Misschien niet helemaal aan mij besteed, maar wie weet wel aan jou!
Heb jij al eens een boek van Loes den Hollander uitgelezen? Laat het dan vooral weten in de reacties! Naast ‘Onderuitgehaald’ las ik natuurlijk ook haar korte verhaal uit de bundel ‘De donkere dagen’, ook zeker een aanrader.
