Just Don’t Mention It – Estelle Maskame

Al maanden keek ik er naar uit: het nieuwste deel in de Did I Mention-reeks van Estelle Maskame getiteld ‘Just don’t mention it’. Was het net zo krachtig als de eerste drie delen en wat ging het mij vertellen? Ik laat het je allemaal weten in deze recensie.

In Just Don’t Mention It vertelt Tyler Bruce – onruststoker en bad boy – zijn verhaal. Over hoe hij als twaalfjarige jongen mishandeld werd door zijn vader. En over de zeventienjarige waaghals die verliefd wordt op zijn stiefzus Eden. De afwisseling tussen heden en verleden geven inzicht in de ondoorgrondelijke Tyler zodat de lezer begrijpt waarom Tyler de egoïstische en ongelukkige jongen is in Did I Mention I Love You?.

Uitgeverij Moon ~ 448 pagina’s ~ november 2018 ~ ISBN: 9789048846573

Het leven van Tyler veranderde vijf jaar geleden plots toen na een bijna fataal gevecht zijn vader werd ontmaskerd. Al vier jaar lang was de toen 12-jarige Tyler het slachtoffers van zijn vaders losse handjes. Tot op die dag had niemand nog iets gemerkt, maar gelukkig was het ergste voorbij. Zijn vader moest de gevangenis in, zijn moeder besloot te scheiden van haar man en het gezin (inclusief twee jonge broertjes) verhuisde. Maar hoewel het gevaar is geweken, blijkt vijf jaar later dat de gevolgen nog altijd voelbaar zijn. Tyler is boos, gedraagt zich onbeschoft en draagt bij iedereen het masker van ‘de Tyler Bruce’. Hij zoekt zijn heil in drank, drugs, foute vrienden en seks met zijn oppervlakkige geliefde Tiffany. Maar wie gaat er echt schuil achter dat masker? Zijn stiefzus Eden brengt onverwacht dingen in werking die hij niet meer dacht te hebben: gevoelens. Gevoelens vol liefde, bescherming en kwetsbaarheid. Maar dat is geen kant die Tyler wil laten zien. Hij weigert om zich zwak op te stellen en zijn geheimen blijven van hem. Alleen hoe meer hij Eden van zich afduwt, hoe meer ze in de buurt komt.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Hartverscheurende roman

Als je mijn blog al langer volgt, dan weet je misschien dat mijn favoriete boekenseries wel Did I Mention. van Estelle Maskame is. Twee jaar geleden kwam er met het derde deel ‘Did I Mention I Miss You’ een einde aan de avonturen van Eden en Tyler. Dachten we. Tot vorig jaar opeens het nieuws kwam dat schrijfster Estelle Maskame bezig was met een vierde deel. Een deel volledig vanuit Tyler geschreven. Mijn geluk kon niet op en helemaal toen bleek dat Uitgeverij Moon hem ook ging vertalen. ‘Wordt deze serie hiermee niet uitgemolken?’ Nee, hoor! ‘Just don’t mention it’ is een hartverscheurende Young Adult, waarin hoofdpersonage Tyler alle ruimte krijgt om zijn verhaal te vertellen onder bekende omstandigheden. De situaties zijn immers al bekend (hoe hij Eden leert kennen, hoe hij haar meeneemt naar een drugsfeestje en hoe hij twijfelt over zijn relatie met Tiffany), maar door onbekende flashbacks krijg je ook inzicht hoe hij was als twaalfjarige jongen.

Ik doe hoofdschuddend een stap naar achter. Het doet er niet toe wanneer dat gebeurd is, want zodra het genezen is, komt er wel weer iets anders voor in de plaats. Net zoals er altijd meer bloed vloeit, en ik altijd kneuzingen zal hebben.

Vijf jaar terug

De stille Tyler die niet van zich af durft te bijten, die bang is om naar huis te gaan omdat zijn vader vast en zeker weer boos op hem is en hoe hij altijd de druk voelt om te presteren. Want waarom is hij altijd de dupe en mogen zijn broertjes wel alles? Je krijgt als lezer de neiging om in het boek te kruipen en dit kleine jongetje een knuffel te geven. Beloven dat alles goed komt, is moeilijk. Maar ik zou hem het liefst zelfs beschermen. Ik had Tyler natuurlijk al een beetje in mijn hart gesloten door de vorige boeken, maar mijn emoties zaten hoog in dit deel. Natuurlijk is hij soms onuitstaanbaar op 17-jarige leeftijd (en vraag je je af: waarom doe je nu zo?) maar hoe verder je leest, hoe meer je begrip voor hem kunt opbrengen. Onder dat masker zit een jongeman die zoekende is, maar ook heel lief en beschermend kan zijn. Al helemaal als hij gevoelens voor je krijgt. Hierdoor stijgt dit boek wel boven zichzelf uit: de relatie tussen Eden en Tyler is immers al bekend en dit boek vormt echt een belangrijk personage.

Nederlandse vertaling

Dit boek was oud vertrouwd Estelle Maskame. Een vlotte schrijfstijl, korte en lange hoofdstukken afgewisseld en gewoon een lekker toegankelijke manier van schrijven. Maar ik kwam wel wat puntjes tegen wat betreft de vertaling van dit boek. Zoals je waarschijnlijk wel weet, lopen de scholen in Amerika net even wat anders dan in Nederland. Maar hier is geen rekening mee gehouden. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat Tyler vakken als biologie, scheikunde en gym volgt, maar later zegt dat hij over twee jaar pas op de middelbare school zit. Ik snap heel goed dat het lastig is om hieruit te kiezen (de vakken óf de school). Maar had er dan bijvoorbeeld bijgezet als we ‘in de bovenbouw’ zitten – een directe verwijzing naar high school. Nu bracht het mij persoonlijk wat verwarring. Gelukkig niet zo erg dat ik dit boek aan de kant wilde leggen. Voor mij voelde het als een reünie met de personages en de gebeurtenissen. Ik voelde meteen weer een klik: met Santa Monica (waar ik ooit nog eens naartoe wil) en met de vorige delen (die ik snel wil herlezen).

Er staat een meisje onhandig te doen op de trap, een geschrokken blik in haar ogen, alsof ze doodsbang is. Ik heb geen idee wie ze is, want ik denk niet dat ik haar ooit eerder gezien heb. Ik weet zeker van niet. Daarom kijk ik haar met samengeknepen ogen aan, aandachtiger nu. Ze lijkt niet veel jonger dan ik, dus ik vraag me echt af waarom ik haar nooit op school heb gezien en aangezien ze brunette is, had ik haar echt wel herkend.

Conclusie

‘Just don’t mention it’ van Estelle Maskame is meer dan een herhaling van het bekende. Het is de vorming van een belangrijk personage dat je hoe dan ook in je hart gaat sluiten. Want hoe bot Tyler ook kan doen, achter hem gaat een belangrijk verhaal schuil dat verteld moet worden (en wat een vierde deel acceptabel maakt). En dat begon allemaal vijf jaar geleden toen hij al drie jaar gebukt ging onder de uitbarstingen van zijn vader. Je voelt als lezer op zo’n niveau mee dat je het boek in wil kruipen en hem een knuffel geven. Hij staat er niet alleen voor en hij wordt gezien – ook al weet hij dat zelf nog niet. Dit komt allemaal door de toegankelijke en makkelijk schrijfstijl die je het boek door loodst en van dit verhaal een emotionele, hartverscheurende Young Adult maken die je wil koesteren. Ik wilde stiekem namelijk niet opnieuw afscheid nemen van mijn favoriete personages, dus snel las ik het boek niet. Maar als je echt in het verhaal zit, zal dat vast niet lastig gaan. Een paar puntjes worden nog afgetrokken voor de verwarring in de vertaling, maar ik ben de vertaler ook dankbaar: dankzij haar kon ik toch genieten van dit mooie boek.

Ben jij al een fan van de Did I Mention-serie? Zowel mijn zus als moeder hebben op aanraden van mij de eerste drie boeken al gelezen én ik weet dat Edrienne vorige week de eerste twee boeken heeft aangeschaft. En terecht ook!