Op deze 21 december komt het derde seizoen van Emily in Paris op Netflix, dus dat vond ik een goed moment om het gelijknamige boek van Catherine Kalengula te recenseren. Ben je benieuwd of dit een aanrader is? Ik vertel je erover!
Marketing manager Emily Cooper uit Chicago vindt haar droombaan in Parijs en start aan een nieuw avontuur, waarbij ze haar werk, vrienden en de liefde probeert te combineren. Dit boek bevat het verhaal van het eerste seizoen van de populaire Netflix-reeks, verteld vanuit het perspectief van Emily zelf.
Uitgeverij Horizon ~ 224 pagina’s ~ oktober 2022 ~ ISBN: 9789464102994 ~ Bol.com
Als Madeline onverwachts zwanger blijkt te zijn, komt er voor marketing manager Emily Cooper een ware droom uit. Deze meid uit Chicago mag namelijk nu naar Parijs om met haar Amerikaanse visie de reclamecampagnes van Savoir naar een nog hoger niveau te tillen. Emily ziet het helemaal voor zich: ze gaat genieten van haar baan, van alle prachtige dingen die Frankrijk rijk is en zal dan ook worden omarmd door haar nieuwe collega’s. Helaas voor haar blijkt die realiteit wat minder rooskleurig…
Haar collega’s maken namelijk al vanaf de eerste dag duidelijk dat ze niets van haar moeten weten. Ze kan immers amper een woord Frans spreken, laat staan dat ze goede ideeën heeft over hoe ze een reclamecampagne van de grond moet stampen. Gelukkig komt ‘opgeven’ niet in Emily’s woordenboek voor. Ze is er hierdoor enkel nog meer op gebrand om zichzelf te bewijzen. En dat zou zomaar eens kunnen lukken. Vooral als ze in korte tijd het vertrouwen weet te winnen van Antoine, de minnaar van haar baas, haar knappe buurman Gabriel en belangrijke spelers uit het werkveld.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
‘Emily in Paris’ – Catherine Kalengula
Als ik de afgelopen jaren één serie op Netflix echt in mijn hart heb gesloten, is het ‘Emily in Paris’ wel. Deze serie kijkt heerlijk weg, is lekker meeslepend en valt vooral op door de leuke acteurs als Lily Collins, de knappe Lucas Bravo, Camille Razat, Ashley Park en zo kan ik nog wel even doorgaan. Toen ik dus ook zag dat Uitgeverij Horizon met een boek zou komen gerelateerd aan het eerste seizoen, was ik door het dolle heen. Zou deze net zo goed zijn als de gelijknamige reeks? Ik wil nog niet al teveel verklappen, maar het antwoord is ‘nee’.
Laat ik echter positief beginnen. Is het boek echt zo slecht als ik nu doe voorkomen? Nee, dat niet. ‘Emily in Paris’ van Catherine Kalengula sluit eigenlijk best goed aan op de serie. Het boek is heel makkelijk en luchtig geschreven en zit vol humor. Het neemt je dan ook mee in de wereld van Emily. Een wereld die zij ziet met een enorm roze bril op. Alles is ‘fantastisch’ en alles wat zij doet verandert in goud. En dat is best verfrissend om over te lezen.
Ik zit in een taxi en mijn hart bonst zo hard dat het bijna uit zijn voegen barst. Ik, Emily Cooper, in Parijs! Iedereen droomt wel ergens van, anders leef je niet, en ik heb altijd van Parijs gedroomd. Dat is begonnen toen ik op een avond naar de film Moulin Rouge zat te kijken, met Nicole Kidman. Ik was een jaar of zeven, acht en schreeuwde tegen de tv: ‘Ik wil ook naar Parijs!’
Feelgood ten top
Als ik dit boek in één woord zou moeten beschrijven, is dat ‘enthousiast’. Dat is namelijk niet alleen hoe Emily zich voelt als ze na er jaren over gedroomd te hebben EINDELIJK in Parijs rondloopt, maar ook hoe ze overkomt. Niets is haar te gek. Ze vindt alles geweldig en ziet elke dag als een nieuwe kans om haar stugge Franse collega’s voor zich te winnen. En daarbij lukt alles, tot grote frustratie van haar baas Sylvie die deze Amerikaanse dame het liefst zo snel mogelijk wil zien vertrekken. Voor de serieliefhebbers zal dit niet als een verrassing komen, want zo is Emily – gespeeld door de altijd fantastisch uitziende Lily Collins – ook echt. Al is het hier misschien net nog een tikkeltje meer overdreven.
Ik zat hierdoor echter wel meermaals met een enorme glimlach op mijn gezicht. Je wordt er gewoon vrolijk van! Of ik het dan heb over de klussen die Emily mag doen, de manier waarop ze wordt ontvangen (want stiekem is dat ook best hilarisch) tot aan haar interactie met haar enorm knappe buurman Gabriel. Die laatste wordt trouwens net zo knap beschreven als die in de serie is. Tot hier is het boek dan zo lekker meeslepend (mede mogelijk gemaakt door de ik-vorm die is gebruikt) en zie je het allemaal gebeuren. Of je de serie dan wel of niet hebt gezien.
Vergelijking tussen serie en boek
Maar ik zei toch ‘nee’ op de vraag of het boek net zo goed is als de serie. Daar heb ik een reden voor. In de serie worden de meeste karakters en de verhaallijnen namelijk nog beter uitgewerkt. Het is dat ik grapjes en situaties al helemaal voor mij zag, maar ik denk dat je bepaalde context mist als dat bij jou niet het geval is. Het voelt hierin namelijk af en toe gehaast en zelfs afgeraffeld. En dat is jammer. Ik weet door de serie dat er echt wel diepgang inzit, maar dit kwam er – naar mijn gevoel – nog niet uit.
Dus luchtig, feelgood, meeslepend en door de korte hoofdstukken en zinsopbouw toegankelijk voor een grote groep mensen? Dat is ‘Emily in Paris’ van Emily Kalengula zeker weten. Maar ik denk dat dit boek persoonlijk meer uitwerking had mogen krijgen. Zo is de relatie die Emily in Chicago had wel heel snel over en krijgen sommige karakters net te weinig uitwerking om tot leven te komen (zoals Emily’s vriendinnen Camille en Mindy). Om die laatste twee echt te leren kennen, zou ik je dus toch echt vooral verwijzen naar de serie. Maar hé, dat is ook geen straf.
Op weg naar huis voel ik me een beetje depri. Ik heb het idee dat mijn collega’s me niet waarderen. Sterker nog: dat ze iets tegen me hebben. Dat is trouwens best grappig: ik had van tevoren tegen mezelf gezegd dat ik mijn vooroordelen moest laten varen, maar ik had er nooit bij stilgestaan dat anderen die ook kunnen hebben. En nu krijg ik ook nog zes verdiepingen voor mijn kiezen.
Conclusie
Enthousiast. Als ik slechts één woord had mogen kiezen om het boek ‘Emily in Paris’ van Catherine Kalengula te beschrijven, had ik daar zonder twijfel voor gekozen. Dat is namelijk niet alleen hoe Emily zich voelt als ze eindelijk naar Parijs mag vertrekken om daar haar droombaan te gaan uitvoeren, maar ook hoe ze overkomt in haar privéleven. Voor de serieliefhebbers zal dit alles niet als een verrassing komen. Wat ik dus over het boek kan zeggen, is dat het net zo makkelijk wegleest als de serie wegkijkt en dus ook net zo meeslepend is. Door de korte hoofdstukken en de hele luchtige schrijfstijl vlieg je er als het ware doorheen. Je voelt door de ik-vorm wat Emily voelt, valt uiteraard ook in katzwijm door de knappe chef-kok Luc Gabriel (oe-la-la) en wordt meegesleept naar alle events en prachtige uitjes die Emily mag maken. Genieten is het sowieso.
Maar als je mij zou vragen: zou je eerder het boek of de serie aanraden? Dan zou ik zonder twijfel kiezen voor die laatste. Daarin worden de meeste karakters en de verhaallijnen namelijk nog beter uitgewerkt. Het voelde in dit boek hier en daar wat gehaast en afgeraffeld en dat is zo jammer. Ik weet door de serie namelijk dat er echt wel diepgang inzit en dat Emily meer is dan alleen haar gejubel, geschreeuw en enthousiasme. Het kwam er – tot dusver – in het boek nog niet helemaal uit, maar wie weet. Het tweede boek (als die er komt) zou zomaar eens kunnen verrassen.
Ben jij ook al fan van Emily in Paris en ben je het derde seizoen al aan het bingewatchen? Laat het me vooral hieronder weten in de reacties.