De ongemakkelijke lessen van Mrs P. – Dominique Prins-König

Na een Blue Monday komt natuurlijk weer een vrolijke dinsdag. Met vandaag de recensie van ‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P.’ geschreven door journaliste Dominique Prins-König. Benieuwd wat ik over dit boek te zeggen heb? Lees dan snel door.

‘Het is allemaal wel veel hè,’ zegt de parkinson-verpleegkundige. Leuke vrouw, rossige krullen, open, vriendelijk gezicht. Ze zegt het op precies de juiste toon. Wel meelevend, maar niet druipend van medelijden. Daar ben ik blij om. Medelijden krijg ik al genoeg de laatste jaren, en ik kan er niet altijd even goed mee overweg. Als Dominique Prins-König in 2018 hoort dat haar fysieke klachten veroorzaakt worden door de ziekte van Parkinson, is dat een donderslag bij heldere hemel. Haar bestaan staat op zijn kop. In een Facebookpost vertelt Dominique familie en vrienden over de komst van ‘Mrs P’. Hoe leer je omgaan met een chronische, progressieve aandoening? Focus je op de dingen die niet meer kunnen? Of kijk je naar wat je nog wel kunt? Accepteren of struisvogelpolitiek? Het blijkt geen eenvoudige taak. Pillenleed, zelfhulpboeken, werk, gezin; Mrs P. roept de ene na de andere uitdaging op.

Uitgeverij Elmar ~ oktober 2019 ~ 189 pagina’s ~ ISBN: 9789038927138

Na een heftige periode waarin haar broertje op 34-jarige leeftijd overlijdt aan kanker en haar vader ook van scan naar scan moet, hoopt journaliste Dominique Prins-König eindelijk op een rustige periode voor haar gezin. Maar al snel blijkt er iets aan de hand te zijn. Haar linkerarm doet niet wat het moet doen en daarnaast heeft ze nog wat ‘vreemde’ klachten. Als ze er achter komt dat haar buurman Parkinson heeft en dit aan haar jongens vertelt, vragen zij zich af wat de ziekte precies is. Nooit beseffend hoeveel impact het opzoeken van de symptomen kan hebben. Dominique herkent zich er namelijk enorm in, maar Parkinson op je 49e? Dat kan toch helemaal niet? Blijkbaar wel. Hoewel de huisarts en de neuroloog het niet met zekerheid kunnen zeggen, krijgt ze medicijnen mee om in ieder geval te testen of deze voor haar werken. Wat volgt, is een heftige periode vol met onzekerheid. Want dat Parkinson – in een openhartig bericht van de journaliste op Facebook ook wel ‘Mrs P’ genoemd – misschien niet van invloed is op hoelang je nog hebt, is het psychisch wel een enorm knelpunt. Je weet immers dat hoe verder in tijd, hoe slechter het kan gaan. En dat moet je, hoe onzeker ook, zien te accepteren. In dit heftige boek houdt Dominique niet alleen zichzelf een spiegel voor, maar ze gaat ook op onderzoek uit. Wat helpt voor anderen en wat gaat voor haar helpen?

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Ervaren auteur

‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P.’ van Dominique Prins-König is niet direct een boek, dat ik uit mezelf had opgepakt. Ik ken namelijk niemand met Parkinson en neig sneller naar ander genres. Maar toen ik dit boek – als verrassing – kreeg opgestuurd, was ik er vrij snel over uit dat ik het toch wilde lezen. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan. ‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P.’ is namelijk oprecht interessant. Aan alles is te merken dat (journaliste) Dominique ervaring heeft met het schrijven van verhalen voor een gevarieerd publiek. Het verhaal komt namelijk direct binnen. Hoe haar 34-jarige broertje vecht tegen kanker en helaas deze strijd op een gegeven moment verliest, hoe moeilijk dit is voor de nabestaanden en met welke dingen Dominique nog meer dealt. Op het begin is dit even wennen. Je verwacht namelijk een boek over Parkinson en leest vervolgens de eerste 80 pagina’s over kanker en alle andere problemen. Zoals het feit dat haar vader ook plots een aantal keer naar het ziekenhuis moet voor een scan en dat haar man dealt met slapeloosheid en een burn-out. Je denkt bijna: houdt het dan nooit op voor deze familie? Je gunt ze zo die rust, maar al deze problemen (inclusief de nodige stress) blijken het begin van Dominiques eigen diagnose.

Wat ik van Mrs P. vind, weet ik nog niet zo goed, ik ken haar nog nauwelijks. Wat ik over haar lees, is weinig opwekkend, maar dat zijn ervaringen van anderen, niet de mijne. Het neemt niet weg dat ik haar timing tamelijk beroerd vind, na een paar jaren waarin de kantelmomenten over elkaar heen buitelden. Eigenlijk ging ik ervan uit dat ik na zo’n intense periode een enorm tegoed aan extreem rustig vaarwater had opgebouwd.

Met je neus op de feiten

En juist omdat ik er niets over wist, vind ik het goed dat ik ‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P.’ heb gelezen. Je krijgt namelijk inzicht in wat Parkinson precies is en wordt hiermee met je neus op de feiten gedrukt. Ik ken namelijk wel iemand met een progressieve ziekte (MS, dus waarvan je weet dat het in de toekomst slechter kan gaan) en pas door dit boek besef ik wat het allemaal kan doen met een mens. Dingen waar je eigenlijk niet bij stilstaat, totdat het jezelf overkomt. De één gaat met gelijkgestemden praten, terwijl de ander het niet ontkent maar er ook niet teveel mee bezig wil zijn. Er is geen oplossing, maar ieder moet een manier vinden om ermee om te gaan. En ik vind dat Dominique haar eigen zoektocht, maar ook het algemene beeld van de ziekte heel goed heeft omschreven. Ik denk dat toegankelijk het beste woord ervoor is. Nog steeds is het – ook als het einde van ‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P.’ bereikt is – een zoektocht voor Dominique. Maar ze heeft wel antwoorden gekregen. Als lezer kun je niets anders dan hopen dat ze – ook al gaat de ziekte nooit meer weg – toch een manier vindt om ermee om te gaan. En op een manier zodat Truus (zoals ze het stemmetje in haar hoofd noemt) zich op de vlakte houdt.

Geraakt

Maar wat ik opvallend vond, is dat het eerste gedeelte enorm bij mij binnen kwam. De pagina’s vlogen op dat moment aan mij voorbij. En ik had bijna tranen in mijn ogen als ik las over haar broer en vader. Maar dit gevoel verslapte ook weer deels toen het aankwam bij het gedeelte over Parkinson. Aan de ene kant is dit opvallend en jammer, maar aan de andere kant sluit het wel aan bij het verhaal. Dominique is namelijk iemand die heel erg graag voor iedereen klaarstaat. Ze laat in ‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P.’ duidelijk merken dat ze het lastig vindt om ‘nee’ te zeggen als geliefden iets vragen en dat ze geneigd is andere mensen gerust te stellen in plaats van andersom. En het zou zomaar kunnen dat hier nog een restje in zit, al probeert ze het wel. Totaal niet erg, maar wel iets wat mij als lezer opviel aan de manier waarop dit verhaal bij mij binnenkwam. Begrijp me overigens niet verkeerd. Ik vind het enorm knap dat Dominique de woorden heeft gevonden om überhaupt dit krachtige boek te schrijven, maar het begin voelde voor mij net iets sterker aan. Toch raad ik je dit boek wel aan. Of je nu iemand kent met Parkinson of niet. Het is eerlijk, krachtig en toegankelijk én dat is wat telt.

Echt doordringen wil het voorlopig nog niet. Wel besluit ik meteen open te zijn over mijn situatie: ik plaats een Facebookbericht waarin ik vertel dat Mrs P. mij voortaan zal vergezellen. De daaropvolgende steunbetuigingen doen me goed, maar het voelt niet alsof het over mij gaat. Ik vind het op de één of andere manier wel een interessant verhaal, dat ik op commando opdis. Maar dat ik zelf de hoofdpersoon ben? Zo ervaar ik het voorlopig niet.

Conclusie

Hoewel de opvallend roze cover van ‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P’ van Dominique Prins-König weinig weggeeft, blijkt er achter een krachtig geschreven verhaal te zitten. Een eerlijk stuk over en van iemand die er op haar 49-ste achter komt dat ze Parkinson heeft. Wat doet dit met een mens, wat zijn de gevolgen van deze ziekte en hoe moet je je leven oppakken met de wetenschap dat je hier nooit meer van zult genezen? Dominique steelt het hart van de lezer door er niet voor weg te lopen. Juist door er met mensen over te praten probeert ze erachter te komen wat voor haar helpt. Overgaan zal Parkinson niet, maar je hoopt als lezer wel dat ze de rust kan vinden om de klachten zo min mogelijk te houden. Ze laat zich van een kwetsbare kant zien in dit boek – zowel in de periode voor de diagnose (wanneer haar broer strijdt tegen kanker) en daarna. Ik vind het knap dat ze überhaupt de woorden heeft gevonden én dit nog toegankelijk heeft weten te maken ook. Hoewel het eerste gedeelte over haar broer en haar vader harder binnen kwam en dat bij haar deel misschien net iets minder was, begreep ik dat – vanuit wat ze vertelde – wel. Het was dus niet iets dat stoorde. Ik geloof daarnaast oprecht dat ik meer heb geleerd over Parkinson, heb meegeleefd met Dominique en met mijn neus op de feiten ben gedrukt. Knap werk.

Lees jij weleens non-fictie boeken en naar welke thema’s gaat dan jouw voorkeur naar uit? Laat het hieronder weten. Zoals je misschien al hebt gezien in het artikel over de ongelezen recensie-exemplaren, heb ik er nog een aantal (van Uitgeverij Elmar toevallig) op stapel. Ik laat je snel weten wat ik daarvan vond.