Blogtour: Rood, wit & koningsblauw – Casey McQuiston

Na de leuke blogtours van de Cockleberry Bay-reeks van Nicola May en de geweldige tweeluik van Laura Kneidl werd ik opnieuw door Z&K gevraagd voor een tour. Dit keer zet ik samen met diverse andere bloggers ‘Rood, wit en koningsblauw’ van Casey McQuiston in de spotlight. Benieuwd of ik dit boek ook echt een aanrader vond? Je leest het hieronder.

Deze heerlijke romcom gaat over Alex, zoon van de Amerikaanse president, en Henry, Britse prins. Meteen zodra zijn moeder wordt verkozen tot president, wordt Alex Claremont-Diaz gebombardeerd tot Amerikaanse royalty: hij is knap, charismatisch en nog intelligent ook. Het publiek vreet hem op. Eén probleempje: Alex ligt in de clinch met een échte prins, Henry, aan de andere kant van de grote plas. En als de tabloids daar lucht van krijgen, worden Alex en Henry gedwongen om te doen alsof ze het goed hebben gemaakt. Maar wat begint als een nepvriendschap, groeit uit tot iets diepers en veel gevaarlijkers. Kan liefde de wereld redden? Ook als die liefde er anders uitziet dan verwacht?

Zomer & Keuning ~ 412 pagina’s ~ juli 2020 ~ ISBN: 9789020538212 ~ fragment

Alex weet één ding zeker: hij háát de Britse prins Henry. Al vanaf hun eerste ontmoeting weet hij dat deze prins arrogant is, onuitstaanbaar en geen diepte heeft. Maar de vraag is: is dat zo of zit dat idee alleen in zijn hoofd? Wanneer first son Alex samen met zijn zus June en huisvriendin Nora wordt uitgenodigd op de bruiloft van het jaar kan hij het niet laten om prins Henry met wat opmerkingen op de stang te jagen. Alleen doen ze dat dus vlak voor de taart die duizenden euro’s waard is. Je kunt het vast al raden: dat loopt niet goed af. Om te voorkomen dat dit akkefietje wereldwijd de media haalt, moeten Henry en Alex samenwerken om iedereen te laten geloven dat ze beste vrienden zijn en dat dit gewoon een domme actie was van twee goede vrienden die met elkaar aan het stoeien waren. Wat niemand alleen had kunnen voorspellen, is dat de twee vanaf die ontmoeting steeds iets dichter naar elkaar toe groeien. Ze wisselen nummers uit en tal van bijzondere sms’jes en mailtjes, maar zit de wereld wel te wachten op meer?

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Eindelijk wat diversiteit

Sommige boeken hebben mij alleen al op basis van de beschrijving in zijn greep. Dan wordt mijn nieuwsgierigheid gewekt, wil ik direct weten hoe een boek gaat verlopen en kan ik – als het boek eenmaal binnen is – niet wachten om ‘m te lezen. Bij andere boeken heb ik dat minder, maar juist die exemplaren weten mij vaak het meest te verrassen (omdat mijn verwachtingen lager liggen). ‘Rood, wit en koningsblauw’ van Casey McQuiston is een voorbeeld van dat laatste. Ik sloeg het boek in eerste instantie over totdat vele blogcollega’s zo enthousiast reageerden via social media. Op dat moment dacht ik: ik moet ‘m toch eens nader gaan bekijken. Daar heb ik achteraf zeker geen spijt van. ‘Rood, wit en koningsblauw’ is een boek dat zich onderscheid door de twee jongens in de hoofdrol. Eindelijk komt er steeds meer diversiteit in boeken (naast ‘Mijn versie van jou’ en ‘Ik geef je de zon’) en dat kan ik alleen maar toejuichen. Je sluit ze – of je dat nu wil of niet – diep in je hart. En dan heb ik het nog niet eens over bij-personages als Nora, June, Beatrice en Pez gehad. Stuk voor stuk zie je ze voor ze en ze zijn heerlijk uniek.

Bedachtzaam neemt hij een hap van zijn donut en zegt dan: ‘De term ‘aartsvijand’ suggereert dat hij een concurrent van me is, in plaats van het verwaande resultaat van inteelt dat zich waarschijnlijk aftrekt op foto’s van zichzelf.’ ‘Zo, zo.’ ‘Ik bedoel maar.’ ‘Hé, je hoeft hem niet aardig te vinden, je hoeft alleen maar en vrolijk gezicht te trekken en geen internationaal schandaal te veroorzaken op de bruiloft van zijn broer.’

Lachen, gieren en brullen

De cover belooft ‘pure romcom’ en ja, hoor dat ga je krijgen! ‘Rood, wit en koningsblauw’ laat je genieten met een hoofdletter G. Vooral de stukken dat Henry en Alex met elkaar in contact staan, zorgde voor een grote glimlach en wat gniffeltjes hier en daar. Je leeft – door de ogen van Alex – zo mee met hun situatie, met de meningen die ze dagelijks ongewild krijgen toegeworpen en je voelt hun aantrekkingskracht van de bladzijdes vonken. Stiekem had ik het nog meer op prijs gesteld als er vaker werd gefocust op diepere gesprekken tussen de twee dan alweer een bedscène, maar ik snap het ergens wel. De vraag is alleen: Is hun opbloeiende chemie genoeg om de wereld op zijn kop te zetten? Het leuke aan dit boek is dat dit hele gebeuren tegen een realistische achtergrond wordt gezet. Ze spreken over bekende figuren als Obama (vergeet Donald Trump) en er komen bekende quotes voorbij. Het voelt daarom bijna aan alsof het echt zo is en dat zet je ook aan het denken. Wat nu als één van onze prinsesjes op iemand van hetzelfde geslacht zou vallen? Zou het dan ook zo’n gedoe zijn? Ik ben daar best benieuwd naar.

Lange hoofdstukken

Al bij de eerste pagina’s had ik zoiets van: ‘Rood, wit en koningsblauw’ lees ik zo uit. Daar komt echter wel een ‘maar’ bij. De schrijfstijl van Casey McQuiston mag dan lekker weglezen, maar dat geldt niet echt voor de hoofdstukken. Als je nagaat dat dit boek 400 pagina’s bevat en ‘maar’ 15 hoofdstukken heeft, snap je me vast. De hoofdstukken zijn lang. En ik heb het dan over bijv. een hoofdstuk dat meer dan 50 pagina’s telt. Nu vind ik het niet erg als een boek wat langere hoofdstukken heeft, maar voor de ademruimte zou het fijn zijn geweest. Daar komt bij dat er in het hoofdstuk ook tijdsprongen voorbijkomen en dat is vooral goed opletten. De ene bladzijde lees je nog over een bepaald moment totdat je op de volgende pagina opeens ergens anders bent. Had hier dan gewoon een nieuw hoofdstuk begonnen. Helaas ging dit mij op een gegeven moment tegenstaan, hoe leuk ik de verhaallijnen rondom Alex en Henry ook vond.

Het irritantst van alles is nog wel dat Alex wéét dat Henry ook een hekel aan hem heeft – dat moet wel, want ze zijn elkaars tegenpolen – maar dat hij weigert zich daarnaar te gedragen. Alex weet best dat je binnen de politiek vaak aardig moet doen tegen mensen die je veracht, maar hij zou willen dat Henry zich nu eens gedroeg als een echt mens, niet als een opgepoetst opwindspeeltje dat je in de souvenirwinkel van het paleis kunt kopen. Hij is te perfect. Dat kan Alex niet uitstaan.

Conclusie

‘Rood, wit en koningsblauw’ van Casey McQuiston is een boek dat vele mensen een grote glimlach gaat bezorgen. Wie had kunnen denken dat er ooit nog een boek zou komen met in de hoofdrol een first son en een prins uit een ander land die voor elkaar gaan vallen? Daar is niets raars aan, behalve dat ze geschiedenis schrijven! Je leeft – door de ogen van Alex – met ze mee en hoopt dat ze hun gevoelens gewoon echt een keer kunnen laten spreken ondanks de reacties van de buitenwereld. Hun sms’jes en mailtjes zeggen genoeg en als ze samenkomen, is het puur vuurwerk. ‘Rood, wit en koningsblauw’ speelt gewoon als een film voor je af en door de schrijfstijl waan je je in de wereld. Het is dat de hoofdstukken misschien iets te lang zijn voor mijn smaak (wat mij wel echt tegen ging staan), dat ik ergens nog zocht naar wat spannendere moment dan weer een bedscène en dat ik hoopte dat Henry eens aan het woord zou komen, maar voor de rest vind ik dit zeker een memorabel boek. Of je het nu wil of niet: dit boek is voor iedereen. Voor jong en oud en voor meisjes en jongens. Laat je hart spreken en probeer het gewoon.

Heb jij dit boek al in huis of sla je ‘m toch over? Laat het weten in de comments hieronder, want ik ben heel benieuwd hoe jij hier tegenaan kijkt. Ik hoor het graag. Ben je nu benieuwd hoe andere bloggers tegen dit boek aankijken? Lees dan snel hun recensies.