Rebecca Yarros stal ooit mijn hart met de Flight & Glory-reeks, stelde me iets teleur met de Renegades-serie, maar dat heb ik haar vergeven na het hartverscheurende en tegelijkertijd hartverwarmende boek ‘De laatste brief’. Weet ze datzelfde gevoel terug te brengen in haar nieuwste roman ‘De kleur van Colorado’? Ik laat het je weten.
Camden Daniels, de hoofdpersoon in ‘De kleur van Colorado’ van Rebecca Yarros, zou zijn verleden het liefst achter zich laten. Zes jaar geleden keerde hij terug van het slagveld zonder zijn jongere broer. Niemand in zijn thuisstad Alba in de Amerikaanse staat Colorado kon hem dat vergeven, vooral zijn vader niet. Dus vertrok Camden – voorgoed. Of dat dacht hij tenminste. Want als zijn vader begint te dementeren, heeft hij geen keus. Hij gaat terug naar huis. Terug naar het verraad, terug naar de pijn én terug naar Willow, de vrouw die hij nooit heeft kunnen vergeten.
Zomer & Keuning ~ 416 pagina’s ~ juli 2020 ~ ISBN: 9789020537963
Het is zes jaar geleden dat Camden Daniels voor het laatst het praatgrage dorpje Alba bezocht. Niet zo gek ook, want hij wilde er ooit niets meer mee te maken hebben. Te beschaamd om er ooit nog zijn voetstappen neer te planten. Maar als zijn vader hem belt, weet hij dat hij niet anders kan. Alleen één ding staat vast: wachten op een warm welkom is als wachten op de regen terwijl de zon fel schijnt. De inwoners – en dan met name zijn vader – lijken hem maar niet te kunnen vergeven wat er met zijn broer Sullivan is gebeurd en dan hebben we het nog niet eens over het kattenkwaad van vroeger gehad. Nu heeft hij echter geen keus. Zijn vader is op zijn 57-jarige leeftijd al aan het dementeren en heeft nog één grote wens. Alleen de persoon die daar over kan beslissen, wil maar niet inschikken om zijn eigen gemoedsrust. Daarom wil Camden – al zal dat opnieuw tegen iedereen ingaan – ervoor zorgen dat zijn vader krijgt waar hij recht op heeft. En ja, hij moet het daar voor opnemen tegen zijn bloedeigen (en geliefde) broer, maar dat is dan niet anders. Gelukkig is daar Willow nog. Hoewel zijn als ex-schoonzusje (en crush) niet kan geloven dat ze Camden ooit nog terugziet en ergens de schuld in zijn schoenen hoort te schuiven, valt hun hereniging anders uit dan gepland. Misschien is zij – omdat ze weet wat vooroordelen met je kunnen doen – wel de enige in Alba op wie Camden kan bouwen.
Ik heb dit boek ontvangen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Hoge verwachtingen
Volgens mij heb ik nog nooit zo snel een boek opgepakt als ik bij ‘De kleur van Colorado’ heb gedaan. Ik moest weten of het Rebecca Yarros weer lukt om mij zo mee te slepen in een verhaal. Je kunt je wel voorstellen dat mijn verwachtingen enorm hoog waren. De vraag is alleen: is het haar gelukt om mij opnieuw zo te overtuigen? Ik zal zeker niet ontkennen dat ‘De kleur van Colorado’ een prachtig boek is. Je leeft mee met Camden die er – ondanks alle vooroordelen die er zijn – alles aandoet om zijn vader met alzheimer te helpen. Zelfs als dat bijna zijn eigen leven kost en zelfs als hij het hiervoor moet opnemen tegen zijn bloedeigen broer. Hij gaat duidelijk voor wat hij wil en dat is prachtig om te zien. Als lezer wil je hem alleen maar toejuichen, wat zijn verleden dan ook is. Bladzijde voor bladzijde (en die gaan door de schrijfstijl van Rebecca snel aan je voorbij) kom je erachter wat Camden heeft meegemaakt, waarom hij door de meeste bewoners (en zijn vader) met de nek wordt aangekeken maar ook waarom hij zichzelf niet altijd vol meer kan aankijken. Gelukkig komt er naast dat schuldgevoel ook een romantische verhaallijn bij met jeugdcrush Willow en Camden in de hoofdrol. En die laat je als lezer letterlijk en figuurlijk wegsmelten. Dat had Rebecca niet beter kunnen doen.
Hij was als een magneet, die sommige mensen van zich af stootte, maar mij niet. Nee, net als de zwaartekracht trok hij me naar zich toe, een onweerstaanbare zuiging waar je niet tegenop kon en die mijn wereld verankerde.
Taboedoorbrekend
Naast dit mooie liefdesverhaal en de fijne personages moet ik ook gewoon een opmerking maken over de krachtige omschrijvingen die dit verhaal tot leven wekken. Het voelt bijna alsof je zelf rond mag lopen in het kleine dorpje, de mensen mag ontmoeten (en hun kunst om niets meer te vergeten al is het 100 jaar geleden) en de sneeuw op je huid voelt (brr, koud). Tel hierbij een krachtige verhaallijn op en je hebt echt alle punten tot succes. Het unieke punt aan dit boek is namelijk de verhaallijn over de dementerende vader van Camden en Alexander. Hij is nog niet eens 60 en toch gaan zijn gedachtes soms met hem aan de haal. Het ene moment weet hij niet meer wie hij voor zich heeft en dan is het weer een heel ander jaar. Maar juist de momenten dat hij wel weet wie hij is en beseft dat hij niet alles meer weet, komen het hardst binnen. Hij voelt dat de wereld langzaam aan hem voorbijtrekt, maar hij kan het niet laten stoppen. En daarom gun je het hem om zijn laatste wens – om een wilsbeschikking te krijgen – te laten uitkomen, hoe je er ook over denkt in het dagelijkse leven. Dat is namelijk het enige waardoor hij nog de kracht heeft en het gevoel dat hij ergens nog verantwoordelijkheid over heeft, zonder dat iemand anders zich daarmee bemoeit. Maar dat is lang niet zo makkelijk. Deze verhaallijn komt binnen en maakt dit boek realistisch (aangezien deze ziekte vaker voorkomt in de wereld) en enorm hartverscheurend. Ik durf misschien ook wel taboedoorbrekend te zeggen. Mogelijk is ‘De kleur van Colorado’ wel het begin van diverse gesprekken over dit beladen thema.
Emotionele kracht
Maar – en dan ben ik heel eerlijk – ‘De kleur van Colorado’ haalt het emotioneel niet bij ‘De laatste brief’. Je verklaart me misschien voor gek als je alleen de vorige alinea leest (en al tranen voelt opkomen). Maar er was iets aan dit verhaal waardoor het toch nog ergens op een afstand voor mij bleef. Ik weet dat hier heel erg de meningen over verschillen, maar dit maakte toch dat ik een ster minder gaf dan vorige keer. Ik had geen tranen in mijn ogen, moest er op het begin echt even inkomen en ik heb dit boek toch nog behoorlijk vaak aan de kant gelegd. Niet omdat het zo hard binnenkwam dat ik niet meer kon, helaas. Maar juist omdat mijn aandacht verslapte en ik er ‘geen zin’ meer in had om door te willen lezen. Ik vind het moeilijk om echt de vinger erop te leggen waardoor dit komt, maar ik vermoed dat het vorige boek misschien nog wel meer als een film aan mij voorbijtrok. Ook de twee kinderen uit het vorige boek stalen met hun onbevangenheid mijn hart. Er is in dit verhaal ook een kind bij (de dochter van de zus van Willow), maar die is helaas lang niet zo overtuigend. Maar dat dit voor mij geldt, betekent absoluut niet dat het voor iedereen zo is. Dus schrijf het boek zeker niet af!
‘O, nee!’ fluisterde Xander. Dat was nog zwak uitgedrukt. Mijn hart stond halverwege een slag even stil en begon toen bonkend adrenaline door mijn lichaam te pompen. Pap stond een meter of dertig links van ons, midden op de open plek, het jachtgeweer gericht op de enige die ik had gehoopt nooit meer te hoeven tegenkomen.
Conclusie
‘De kleur van Colorado’ van Rebecca Yarros is zowel een plaatje van binnen als buiten. En dat dekt voor de inhoud nog niet eens de volledig lading. Dit boek is heftig, emotioneel, bijzonder, maar vooral – en dat kunnen niet veel boeken zeggen – taboedoorbrekend. Heb jij het namelijk weleens met bijv. je ouders gehad over een niet-reanimerenverklaring? Laat dit heftige en beladen thema nu het hoofdonderwerp zijn waardoor je niets anders kan dan meeleven met Camden en zijn vader. Ik moet ook eerlijk zijn dat ik niet helemaal verbonden was met het boek, de personages en de bijbehorende emotie (helemaal als ik het vergelijk met ‘De laatste brief’ van deze auteur). Maar, ik snap die vijfsterrenrecensie echt wel. Dit boek heeft naast deze heftige thema’s namelijk ook nog eens een bijzonder en meeslepend liefdesverhaal over twee jongen mensen die misschien wel eindelijk de tijd hebben om samen te zijn. Mede door de schrijfstijl van Rebecca waan je je daar letterlijk. En dan kun je niets anders dan meeleven en hopen dat Willow en Camden elkaar weer vinden. Ik ga daar natuurlijk weinig over vertellen, want dat moet je lekker zelf ontdekken! Je zal er zeker geen spijt van krijgen.
Welke boeken van Rebecca Yarros heb jij al gelezen of ben je nog van plan te lezen? Laat het weten in de reacties hieronder, want ik ben natuurlijk – net als altijd – enorm nieuwsgierig.
Wat een ontzettend mooie recensie Judith, heel goed verwoord ook dat taboedoorbrekende. Ik ben nu ook heel benieuwd geworden naar ‘De laatste brief’ na jouw goede woorden daarover!