Na De zeven zussen, Storm, Schaduw, Parel en Maan van Lucinda Riley is het vandaag EINDELIJK de beurt aan het zesde deel in de reeks Zon. Ik kon ‘m natuurlijk niet ongelezen in mijn kast laten staan. Ben je benieuwd wat ik ervan vond? Lees dan snel verder.
Lees ook: mijn recensie van ‘De zeven zussen’, ‘Storm’, ‘Schaduw’, ‘Parel’, ‘Maan’, ‘De zevende zus’ en ‘Atlas’.
Electra heeft het allemaal voor elkaar: ze is bloedmooi, schatrijk en wereldberoemd. Maar achter dit perfecte plaatje gaat een kwetsbare jonge vrouw schuil, die de oplossing voor haar problemen zoekt in drank en drugs. Electra heeft, anders dan haar zussen, geen behoefte om te weten waar ze vandaan komt. Totdat ze een bijzondere brief ontvangt… Zon brengt de lezer van het bruisende, chaotische Manhattan naar de prachtige, uitgestrekte vlaktes van Kenia. Kan de zoektocht naar haar verleden Electra helpen haar problemen het hoofd te bieden?
Xander Uitgevers ~ 736 pagina’s ~ februari 2020 ~ ISBN: 9789401611039
Electra staat er al sinds ze op haar zestiende van school ging om naar Parijs te gaan alleen voor. Althans, voor haar gevoel. Ze mag dan wel de wereld over vliegen voor haar modellenwerk en door duizenden fans aanbeden worden, maar altijd overvalt haar weer dat lege en eenzame gevoel als ze thuis in New York op de bank ploft. Alleen. Ze zoekt haar geluk in drank en drugs en die verslaving lijkt alleen maar erger te worden. Het helpt dan ook niet dat al haar zussen – van Maia, Ally, Star, Cece tot Tiggy – inmiddels het geluk wel hebben gevonden inclusief nieuwe liefdes en familieleden aan toe. Waarom is dit geluk niet aan Electra besteed?
Zij heeft de brief van Pa Salt ergens opgeborgen en moet eerlijk bekennen dat ze eigenlijk niet meer weet waar hij is. Pas als iemand contact zoekt die beweert haar oma te zijn en haar verslaving de verkeerde kant opslaat, accepteert Electra dat ze hulp nodig heeft. En daar hoort ook het horen en accepteren van het verleden bij. Dus dat neemt ons mee naar het bijzondere verhaal dat begint bij de jonge en Amerikaanse Cecily die na een heftige breuk besluit om met haar peettante mee te gaan naar Kenia. En dat is waar het verhaal van onze Electra begint.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Lang gewacht
Het is ongeveer een half jaar geleden dat ‘Zon’ van Lucinda Riley uitkwam en ik moet direct bekennen dat dit boek al die tijd ongelezen op mijn plank heeft gestaan. Dat zegt absoluut niets over de kwaliteit van dit boek. Maar door alle lovende commentaren, de populariteit rondom de hele reeks en stiekem ook wel de dikte (van meer dan 700 pagina’s!) durfde ik dit boek bijna niet meer op te pakken. Noem het tijdgebrek of angst dat het zou tegenvallen, maar iets in mij wilde dit boek steeds voor zich uit schuiven. Gelukkig heb ik me over deze ‘angst’ heen gezet, want boy wat mis je anders een hoop! Lucinda Riley stelt nooit teleur en dat bewijst ‘Zon’ maar weer eens. Echt, ik heb ‘Zon’ misschien niet in één of twee dagen uitgelezen, maar op één dag heb ik wel van ongeveer 30% van het boek naar het einde gelezen. En wie kan nu zeggen dat ze meer dan 400 pagina’s op één dag heeft gelezen? Nou, ik! Een boek en een auteur moeten wel van hele goede huizen komen om mij zo lang geboeid te houden en dat is Lucinda Riley gewoon weer gelukt. Na het lezen had ik pijn in mijn ogen, maar zelfs dat is de moeite waard.
Als ze wilde, kon Theresa knap zijn, concludeerde ik, maar behalve dat ze intelligent wilde overkomen, was ze niet in uiterlijkheden geïnteresseerd. ‘Electra? Ik raak je weer kwijt.’ ‘Ja, sorry ik zat heel ergens anders met mijn gedachten.’ ‘Zat je te denken aan wat er door je heen ging toen je vader overleed?’ Ik kon Theresa moeilijk vertellen wat er echt door me heen ging, dus ik knikte gretig. ‘Ja, dat klopt’
Wat een kracht!
‘Zon’ pakt weer als vanouds je hand en neemt je mee op zo’n bijzondere reis. Deze trip neemt je mee van Amerika, Zwitserland, Kenia tot het Engeland van vlak voor de oorlog. Het contrast tussen deze landen wordt krachtig omschreven en je voelt je waar dan ook thuis. Onderweg kom je de leukste, gekste en bijzonderste personages tegen die voor altijd in je hart gaan zitten. Dan heb ik het uiteraard over de hoofdpersonages Cecily en Electra, maar ook over diverse bij-personages als Mariam, Vanessa, Miles en Stella om niet te vergeten. Zij hebben op hun eigen manier zo’n invloed op het leven van óf Electra of Cecily dat je niets anders kan dan ze omarmen. Ik heb hier en daar echter wel wat kritiek gelezen over Electra. Ze komt inderdaad soms wat arrogant of onsympathiek over op het begin, maar dat is duidelijk maar schijn. Natuurlijk heeft ze heel wat van doen met haar verslaving, maar de manier waarop ze dit aanpakt, is zo knap. Ik kon niets anders dan bewondering voor haar hebben en stond bij haar hoogtepunten al bijna dansend op tafel. Je leeft met haar mee, voelt die eenzaamheid (die misschien ergens wel herkenbaar is) op het begin en wil bijna in het boek kruipen om haar een knuffel te geven. Ze heeft die kracht en die voel je.
Diepe indruk
Ik kan nog zoveel woorden aan dit boek vuil maken en tegelijkertijd ben ik een beetje sprakeloos. Ik ben normaal van de snelle feelgoods of de rappe thrillers en daar is ook niets mis mee. Maar de boeken van Lucinda Riley hebben iets dat zo anders is. Het is zó uniek en bijzonder dat ik het eigenlijk met geen pen kan beschrijven. Laat ik het zo zeggen: haar verhalen zijn ware sprookjes en Lucinda is en blijft een woordenkunstenaar. Ik had het namelijk op het begin over dat ik stiekem een beetje bang werd door de dikte van dit boek, maar zo ervaar je het tijdens het lezen helemaal niet. Het is gewoon een avontuur die je beleeft zonder dat je ook maar op hoeft te staan van je plek. Het wordt nooit ‘saai’ of ‘minder’ en dat is de kracht. Ondertussen steek je er ook nog wat van op. Denk aan belangrijke thema’s als discriminatie (wat van alle tijden is), segregatie en verslavingen. Ondertussen krijg je mee hoe het in landen als Kenia was vlak voor de Tweede Wereldoorlog uitbrak en daartussen. Aangezien er personages echt hebben bestaan, zie je maar weer hoeveel werk en tijd Lucinda Riley aan zo’n boek besteedt. Prachtig!
Ik ben op zoek naar liefde, zoals tussen jou en Floriano, en tussen Izabela en Laurent,’ zei ik, glimlachend naar haar opkijkend. ‘Chérie, je bent pas zesentwintig. Vergeet niet dat ik al bijna vierendertig ben, bijna acht jaar ouder dan jij. Je hebt nog ruimschoots de tijd, dat verzeker ik je.’ ‘Nou, ik hoop niet dat ik nog acht jaar moet wachten,’ zei ik schouderophalend. ‘Ik voel me zo oud, Maia.’
Conclusie
Sommige boeken lees je en vergeet je daarna weer, maar dat gaat voor ‘Zon’ van Lucinda Riley absoluut niet op. Dit boek speelt in je hoofd zijn eigen leven en maakt indruk. Het is bijna als een film die voor je neus afspeelt die je niet zomaar wil afzetten. Daarom durf ik wel te zeggen dat dit boek verslavend is. Niet voor niets las ik bijna 400 pagina’s op één dag! Oogpijn gegarandeerd, maar gelukkig was dat meer dan de moeite waard. Ik keek vanwege de dikte misschien een beetje tegen dit boek op, maar dat bleek nergens voor nodig. Dat gevoel raakte ik al vrij snel weer kwijt. ‘Zon’ lees je misschien nog wel sneller uit dan een niet zo boeiend boek van 200 pagina’s. Ik heb in die uren Electra, Cecily, Stella, Mariam, Miles, Lizzy en Vanessa leren kennen (en nog veel meer personages), heb het gevoel alsof ik met ze op avontuur ben gegaan en had op het einde bijna moeite om ze los te laten. En over het einde gesproken (buiten de vraag die ik toch nog had): dat belooft wat. Ik wil er niet al teveel over verklappen, maar er wordt wel een tipje van de sluier opgelicht over het mysterieuze zevende deel. Ik kan niet meer wachten!
Ben jij ook een groot fan van De zeven zussen-reeks? Laat dan vooral in de reacties weten wat je van dit zesde deel alweer in de serie vond. En heb je al verwachtingen van het komende zevende deel in de serie?
