Zeven perfecte dagen – Rosie Walsh

Had ik afgelopen vrijdag nog een recensie van een boek dat echt die week was verschenen, heb ik vandaag alweer een recensie klaarstaan van een boek dat VANDAAG verschijnt. Benieuwd wat ik van Zeven perfecte dagen van Rosie Walsh vond? Kijk dan snel mee.

Zeven perfecte dagen. En toen verdween hij. Een liefdesverhaal met een geheim in het hart. Stel je voor dat je een man ontmoet, een geweldige man, en zeven dagen met hem doorbrengt. Aan het einde van deze week ben je er zeker van: dit is hem, de Grote Liefde. En hij denkt hetzelfde. Er is geen twijfel mogelijk. Dan gaat hij op reis en belooft je dat hij zal bellen, nog vanaf het vliegveld. Maar hij belt niet. Hij laat niets horen. Je vrienden zeggen dat je hem moet vergeten, maar je weet dat ze ongelijk hebben. Er moet iets gebeurd zijn, er moet een reden zijn voor zijn stilte, voor zijn verdwijning. En stel je nu eens voor dat je gelijk hebt. Er is een reden, maar die kun je niet veranderen. Want die reden, dat ben jij…

Boekerij ~ juni 2018 ~ 336 pagina’s ~ ISBN: 9789022582398

Sarah vindt de liefde van haar leven op het moment dat ze het het minste verwacht. Of nouja, liefde van haar leven. Eddie heeft alles: een geweldig uiterlijk, hij is lief voor haar en een koning in bed. Maar als ze na een onvergetelijke week niets meer van hem hoort, gaan de alarmbellen rinkelen. Haar vrienden doen het met een sisser af: hij zal wel niets meer van haar willen weten. Zo zijn mannen nu eenmaal. Maar Sarah kan dat niet geloven. Hun afscheid was alsof ze afscheid nam van een jarenlange liefde. Hij beloofde meteen te bellen als hij op zijn vakantiebestemming was aangekomen, maar dat telefoontje moet nog altijd komen. Wat is er aan de hand? Dat is voor Sarah een vraag maar voor Eddie een weet. Want er is een reden en dat is niet dat Eddie zijn hart niet heeft verloren aan Sarah. Maar daar moet Sarah alleen nog achter komen. Door een spannende zoektocht vallen de puzzelstukjes één voor één in elkaar en dan is het alsof ze teruggaat in de tijd.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Op het verkeerde been gezet

Ik schaamde mij bijna dat ik deze voorspelbaarheid had verwacht.

Zeven perfecte dagen van Rosie Walsh mag dan geen thriller zijn, toch wist dit boek mij enorm op het verkeerde been te zetten. Ik had namelijk al bijna mijn recensie klaarstaan: ‘vermakelijk boek, maar totaal niet verrassend’. Ik had na het lezen van de achterkant al een idee waar dit boek heen zou gaan qua plot en lange tijd leek het erop dat ik gelijk zou krijgen. Oh boy, ik zat fout. Ik schaamde mij bijna dat ik deze voorspelbaarheid had verwacht. Alles werd namelijk op zijn kop gezet. Hoe en wat kan ik je helaas niet vertellen, daar zou je toch echt zelf achter moeten komen als je dit boek leest. Maar wat ik wel kan zeggen, is dat Zeven perfecte dagen een origineel plot heeft dat erg goed is bedacht. Op zoek naar een liefde die plots niets meer van zich laat horen. Is er iets gebeurd of is er meer aan de hand? Voor Sarah vallen alle puzzelstukjes pas later in elkaar.

‘Er is iets vreselijks met hem gebeurd.’ ‘Zoals?’ ‘Zoals doodgaan. Misschien niet helemaal. Alhoewel, waarom ook niet? Mijn oma viel op haar vijfenveertigste opeens dood neer.’ Jo draaide zich om op de passagiersstoel. ‘Sarah.’ Ik vermeed haar blik.

Overtuigende liefde

Er was geen sprake van een hele hechte band met Sarah, maar ik snapte waar ze naartoe wilde.

Toch kan ik ook wel begrijpen als mensen zeggen van ‘binnen een week kun je niet zo verliefd worden’. Maar dat gevoel had ik zelf helemaal niet. Soms wil je iets niet loslaten omdat je de hoop houdt dat het meer kan worden. Ik denk dat we bijna allemaal wel zo’n situatie kunnen benoemen in wat voor vorm dan ook. En in dit verhaal is het vooral de drijfveer van Sarah. Je gelooft haar echt. Doordat de auteur ervoor heeft gekozen dit verhaal niet op een chronologische manier te vertellen, krijg je steeds meer inzichten in hun liefde voor elkaar (hoe de vonk is over gesprongen), in de jeugd van Sarah en hoe ze erachter probeert te komen waar Eddie is gebleven. Hierdoor leer je vooral Sarah heel goed kennen. Er was geen sprake van een hele hechte band, maar ik snapte waar ze naartoe wilde.

Geen tranen

Ik voelde geen vonk overvliegen zoals tussen Eddie en Sarah.

Net zoals dat ik geen echte klik voelde met Sarah gold dat ook voor het verhaal. Het boek moest namelijk behoorlijk op gang komen. Het is leuk en vermakelijk, zoals ik net al zei. Maar daar blijf het ook bij. Ik voelde geen vonk overvliegen zoals tussen Eddie en Sarah. Ook heb ik dan niet – zoals ik in andere korte recensies heb gelezen – een traan hoeven laten bij het verhaal. Verre van zelfs. Het gevoel met dit verhaal, waardoor ik hem alsnog heb bekroond met 3,5 sterren kwam eigenlijk pas na die verrassing waar ik het in de eerste alinea al even over had. Toen had ik het boek binnen een middag uit. Ook wil ik nog even de extra personages benoemen. Er gebeurt heel veel: ieder huisje heeft zijn kruisje, maar echt. Iedereen heeft namelijk wel iets waar hij of zij mee dealt. Dat maakt dit verhaal allesbehalve saai, maar soms was het wel iets te veel van het goede.

Toen kuste Eddie me opnieuw en ik voelde alles van me afglijden. Het verdriet over het verleden, de onzekerheid over de toekomst. Wat er nu ging gebeuren, was zo bedoeld. Dít.

Conclusie

Je gelooft dat de liefde zo goed was dat je er alles voor wilt geven om dat terug te krijgen.

Zeven perfecte dagen van Rosie Walsh is een vermakelijk boek dat de lezer volledig op het verkeerde been zet. Je gunt de personages (zowel de hoofd- als bijpersonages) hun geluk óf dat nu met of zonder elkaar is. Toch wist dit boek mij niet te raken zoals dat bij vele andere lezers wel is gebeurd. Ik miste een bepaalde vonk met zowel het verhaal als met de hoofdpersonages. Je gelooft ze wel – dat de liefde zo goed was dat je er alles voor wilt geven om dat terug te krijgen, maar door de manier waarop dit verhaal is geschreven kwam het niet overtuigend genoeg binnen. Wel alle complimenten aan het midden, want als je denkt dat je weet hoe het zit – en ik was behoorlijk overtuigd van mijzelf – dan wordt alles waar je in gelooft opeens omgedraaid. Maar misschien was dat wel precies wat het verhaal nodig had voor de 3,5 sterren van mijn hand.

Gemengde gevoelens over dit boek, maar dan heb ik het nog niet gehad over de cover. Het is een feestje om naar al die kleuren te mogen kijken. Bij welke cover krijg jij zin in een feestje? Laat het weten.