De vijfde brief – Nicola Moriarty

Vandaag recenseer ik voor het eerst een boek van een zusje Moriarty. Het boek De vijfde brief van Nicola Moriarty is vaak voorbij gekomen via social media, maar de vraag is natuurlijk: wat vond ik ervan? Je leest het vandaag in deze recensie.

Al op de middelbare school waren Joni, Deb, Eden en Trina de beste vriendinnen. Ze deelden altijd alles – roddels, verliefdheden, geheimen. Maar sindsdien zijn hun levens elk een eigen richting op gegaan, en zelfs hun jaarlijkse weekje weg met z’n vieren voelt steeds meer als een verplichting. Dit jaar heeft Joni een plan: eindelijk weer eens écht naar elkaar luisteren. Elk van hen schrijft een brief, met daarin een geheim dat ze nog nooit met elkaar gedeeld hebben. De uitkomst maakt pijnlijk duidelijk dat ze elkaar lang niet zo goed kenden als ze dachten. Dan ontdekt Joni een vijfde brief, een brief waarin een van hen vertelt hoezeer ze een van haar vriendinnen háát om iets wat jaren geleden is gebeurd, en hoe vaak ze op het punt heeft gestaan haar iets aan te doen. Wie van hen heeft dit geschreven? En wie kan Joni nog vertrouwen?

Uitgeverij De Fontein ~ september 2017 ~ 304 pagina’s ~ ISBN: 9789026143298

Joni, Deb, Eden en Trina zijn al vanaf de middelbare school de beste vriendinnen. Ze deelden ooit al hun geheimen, waren er voor elkaar op hun dieptepunten en vierden hun hoogtepunten. Maar die tijd lijkt langzaam voorbij te gaan. De kinderen van Deb, Eden en Trina zijn nu het centrale punt in hun leven. Joni, die nog altijd kinderloos is maar wel getrouwd, wil daar verandering in brengen en plant het jaarlijkse uitje. Daar is echter iets gebeurd dat het daglicht misschien wel niet kan verdragen. Ze doet immers niet voor niets een maand later haar verhaal bij een pastoor. Als ze namelijk tijdens de trip op een avond besluiten – na het nemen van een joint – anoniem hun diepste geheimen op te schrijven, blijkt er iemand hatelijke gevoelens te hebben. Deze brief had nooit naar buiten mogen komen, maar toch vindt Joni deze beruchte vijfde brief. Vanaf dat moment kan ze het ook niet loslaten en moet ze erachter zien te komen wie de schrijver is en wie het mogelijke slachtoffer kan worden. Maar die vraag is nog zo makkelijk niet, ook al lijken de hints dat wel.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Roman of toch thriller

De vijfde brief van Nicola Moriarty wist mede door de speelse cover en de aantrekkelijke  beschrijving mijn aandacht te trekken. Ik had het boek al meerdere malen voorbij zien komen op social media – mede door de actie van Hebban.nl waarbij 50 mensen dit boek mochten lezen – maar ik wilde er zelf met een zo open mogelijke blik aan beginnen. Wat meteen opvalt aan De vijfde brief van Nicola Moriarty is dat het gepresenteerd wordt als een roman, maar dat er veel spannende elementen in zitten. Dit wordt versterkt door korte quotes van de ‘dader’ en sprongen in de tijd. Zo komt het bijna in de buurt van thriller. Dit zorgt ervoor dat het luchtig blijft, maar dat er ook genoeg vraagtekens in zitten om als lezer tot het einde door te willen lezen. Dat deed ik dan ook. Binnen twee dagen kon ik het boek alweer dichtslaan. En dat komt allemaal door de hele fijne schrijfstijl van Nicola Moriarty. Ik werd zo meegesleept door het verhaal dat het moeilijk was om ‘m weg te leggen.

Joni’s eerste gedachte was dat zij niet de geschikte persoon was om hem te vinden. Iemand anders had dat moeten doen. Deb, misschien. Of Trina. Deb was altijd recht voor z’n raap. Die had het meteen ter sprake gebracht. Geen geheimen, geen innerlijke monoloog waarin ze overwoog wat ze moest doen, geen paniek, geen zelfkwelling, en al helemaal geen empathie.

Origineel concept

Het verhaal draait natuurlijk om de vier vriendinnen Joni, Deb, Eden en Trina. Ze kennen elkaar al van de middelbare school waar Joni het viertal ooit bij elkaar heeft weten te brengen. Omdat hun achternaam allemaal met een C begint en ze Schorpioen als horoscoop zijn. Maar nu de tijd voorbij tikt verliezen ze elkaar langzaam uit het oog. Deb, Eden en Trina worden opgeslokt door hun kinderen en lijken geen tijd meer te hebben om hun jaarlijkse vakantie te plannen. Daar moet verandering in komen, zo vindt de kinderloze Joni. En daarom plant zij in juni 2016 een uitje. Tijdens deze trip schrijven ze anoniem een brief met een geheim. Met als doel elkaar weer te leren kennen. Maar één iemand uit de groep schrijft twee brieven, waarvan er één vol staat met nare gedachtes over een tweede persoon. Ik moet zeggen dat ik het concept echt stevig vindt staan door zijn originaliteit. Ik kan mij geen boek herinneren dat hierbij qua thema in de buurt komt.

Band opbouwen

Het duurt vrij lang voordat die vijfde brief wordt gevonden. Dit geeft je als lezer de kans om de vier vriendinnen te leren kennen. En hun geheimen die door de brieven aan het licht komen te ontrafelen. De vier vriendinnen schrijven hun brieven natuurlijk anoniem, maar hun nieuwsgierigheid wint het toch van mysterie. Welke brief hoort bij wie? Het verhaal wordt geschreven vanuit een derde persoon, maar de focus ligt op Joni. Je leert haar kennen tijdens het tripje en een maand later als ze biecht bij de pastoor (wat beter een psycholoog had kunnen zijn). Zij is immers ook degene die de vijfde brief vindt en die eigenlijk niet weet hoe ze hier moet omgaan. Maar er is geen echt ik-personage. Dat vond ik soms jammer, want ik heb niet het gevoel dat ik met iemand een echte band heb kunnen opbouwen. Toch als je nadenkt over het verhaal past het er ook bij: je denkt immers iemand goed te kennen, maar iedereen heeft geheimen. En wie zegt mij dat Joni niet iemand haat? Niemand is te vertrouwen.

En Trina, die kwam over als vrij.. ingetogen. Maar ze had zo haar momenten. Als zij haar dag had, zou ze net als Deb het heft in handen nemen. Ze had wel een andere stijl dan Deb. Als zij de brief had gevonden, zou ze ieder van hen strak aangekeken hebben tot er iemand brak en bekende.

Conclusie

De vijfde brief van Nicola Moriarty is een sterk boek. Niet alleen bevat het een geweldig origineel concept (brieven schrijven met je geheimen), maar heeft het ook een fijne schrijfstijl. Je hoort echt even bij de vier vriendinnen, die elkaar niet uit het oog willen verliezen maar ondertussen wel allemaal geheimen met zich meedragen. Het ene geheim gaat nog verder dan het ander. Juist door deze fascinatie – welke brief hoort bij wie en wie heeft er hatelijke gevoelens naar een ander personage – heeft ervoor gezorgd dat ik dit boek binnen twee dagen uit kon lezen. Daarnaast wordt dit boek gepresenteerd als een roman, maar bevat het veel elementen van het genre thriller. Dit houdt het spannend en zorgt ervoor dat je wil doorlezen. Je moet immers weten hoe het zit. Het enige wat ik raar vond, is de toevoeging van de pastoor. Zoals ik net al kort zei, vertelt personage Joni haar hele levensverhaal aan hem. Maar is dit niet meer de rol van een psycholoog? Het einde valt bij het genre thriller in het niet, maar is wel verrassend genoeg voor een roman. Zo kun je met een tevreden gevoel dit boek weer dichtslaan.  En naast al deze (positieve) elementen zorgt de speelse cover voor één perfect plaatje.

Heb jij al eens een boek gelezen van de zusjes Moriarty. Ik hoor ook goede dingen over Liane Moriarty, maar daar is het tot nu toe nog niet van gekomen. Laat het weten als je een aanrader voor mij hebt.