Recensie: Onvoorwaardelijk – Colleen Hoover

Mijn liefde voor Colleen Hoovers boeken begon bij Misschien Ooit, daarna genoot ik van Sterrenhemel en Sterrenregen en daarna stond er nog maar één boek van haar op mijn to read-lijstje: Onvoorwaardelijk. Dit boek heb ik inmiddels ook gelezen en als je benieuwd bent of ik net zo erg geraakt ben, (of juist compleet niet)  lees je hier.

Als Tate haar nieuwe buurman Miles ontmoet weet ze zeker dat het geen liefde op het eerste gezicht is. Zelfs ‘vrienden’ is een groot woord. Het enige wat ze gemeen hebben, is een ongekende wederzijdse aantrekkingskracht. Miles wil geen liefde, Tate heeft geen tijd voor liefde, dus blijft over: seks. Miles heeft wel twee voorwaarden waar Tate zich aan moet houden: geen vragen over het verleden en geen verwachtingen voor de toekomst. Kan Tate dit volhouden? En wat houdt Miles voor haar verborgen?

Zomer & Keuning ~ 304 pagina’s ~ juli 2015 ~ ISBN 9401905169

Als verpleegkundige Tate bij haar broer Corbin intrekt, ontmoet ze ook zijn beste vriend en tevens overbuurman Miles. De aantrekkingskracht tussen Tate en Miles is vanaf het begin aanwezig, maar Miles wil helemaal geen relatie. Dus het enige wat er speelt tussen de twee is een puur seksuele relatie zonder hoop voor de toekomst en geen vragen over het verleden. Door het verhaal krijg je als lezer te weten wat Miles zes jaar geleden heeft moeten doormaken en waarom de muur die hij om zich heen heeft gebouw zo groot is. Terwijl Tate – tegen de regels in –  toch steeds meer voor Miles gaat voelen, maar of dit ooit wederzijds gaat worden, blijft de vraag.

 Ik heb het e-book van dit verhaal in bezit.

Hoge verwachtingen

Mijn verwachtingen waren enorm hoog. Sterrenhemel, Sterrenregen en Misschien Ooit hebben alle drie mijn hart bereikt, maar  Onvoorwaardelijk heeft dit niet kunnen waarmaken. Het verhaal is redelijk voorspelbaar, want zowel in Nagenoeg Perfect als in Zwart wit komen redelijk dezelfde verhaallijnen voor. Door de opbouw van twee verschillende perspectieven – die van zowel Tate in het nu als Miles zes jaar geleden – kun je redelijk snel voorspellen wat er gebeurd is in het leven van Miles. En kom je erachter waarom hij al zes jaar geen enkele vrouw heeft gezoend.

Ik wil ze wel pakken, maar die bezopen droeftoeter wil hier om de een of andere reden naar binnen, dus ik ga echt die deur niet weer opendoen

Liefde geven

Daarnaast staat in de beschrijving dat Tate geen tijd heeft voor liefde, maar dat blijkt eigenlijk uit helemaal niets. Tate komt over als een heel lief personage, dat wanhopig op zoek is naar de liefde van Miles. Soms redelijk herkenbaar, maar vaak een ver-van-mijn-bed-show. Miles kan haar geen liefde geven en toch stemt ze wel in met zijn ‘domme’ regels om alleen maar seks te hebben. Om deze reden kon ik mij maar lastig vinden in haar als personage. Ze weet dat hij haar niet meer kan geven dan zij eigenlijk zou willen.

Veel seks

Onvoorwaardelijk is net zoals Sterrenregen en Misschien Ooit een New Adult. Alleen in de vorige delen kwam seks nauwelijks voor, maar dat is in dit boek niet het geval. Nu is dit te verwachten vanwege de verhaallijn, maar juist die kracht van Sterrenregen en Misschien Ooit had ik terug willen zien in Onvoorwaardelijk. Dus met minder seksscènes had ik nog iets meer tevreden geweest.

Mijn opa zei altijd dat de locatie van een moedervlek vertelde hoe iemand in zijn vorige leven aan zijn einde was gekomen. Zo te zien ben je in je nek gestoken.

Herkenbare schrijfstijl

Toch heb ik Onvoorwaardelijk wel in korte tijd uitgelezen: zo las ik vandaag meer dan honderd bladzijdes. Dit komt door de herkenbare schrijfstijl van Colleen Hoover. Ze heeft ervoor gekozen om vooral in de hoofdstukken van Miles te spelen met lettertypen: sommige letters zijn gecenseerd, dikgedrukt of met hoofdletters geschreven. Dit kenmerk vond ik dan wel weer origineel.

Conclusie

Hoewel Onvoorwaardelijk een page-turner is, ben ik zelf lichtelijk teleurgesteld. Het verhaal heeft mij niet kunnen raken zoals Misschien Ooit en Sterrenhemel dit hebben gedaan. Mijn verwachtingen waren gewoon te hoog, maar ondanks alles is het een prima boek en zou ik het waarderen met drie sterren. De personages zijn namelijk prima gekozen, hoewel ik mij er zelf niet in zou herkennen.

Ondanks dat dit boek mij net iets minder is bevallen, kijk ik wel al uit naar de lancering van Misschien Nooit. Misschien Ooit is namelijk mijn favoriete boeken op dit moment (en sowieso van dit jaar), dus een nieuw boek met andere hoofdpersonages wil ik natuurlijk lezen.

Welk boek van Colleen Hoover wil jij nog eens lezen? Bekijk vooral nog eens mijn andere recensies van Sterrenregen, Sterrenhemel en Misschien Ooit.