Ondanks dat ik voornamelijk thrillers en New Adults lees, vind ik het soms ook fijn om een Young Adult te lezen. Dat zagen jullie zondag bij de recensie van #LaatsteVlog van Carry Slee. Vandaag recenseer ik opnieuw een boek voor jongeren getiteld Mission Impossible van Caja Cazemier. Benieuwd hoe het boek mij is bevallen? Lees dan snel verder.
Het is liefde op het eerste gezicht tussen Vince en Mare. Maar als ze elkaar beter leren kennen, merken ze steeds meer dat ze tegenpolen zijn. Vince heeft grote plannen voor de toekomst en werkt hard voor school. Ook zorgt hij voor zijn moeder, die ziek is. Mare leeft voor het moment. Ze is nú jong, en ze wil nú plezier maken. De toekomst, dat ziet ze allemaal later wel… Allebei willen ze dat de ander verandert. Heeft hun liefde een kans?
Uitgeverij Ploegsma ~ augustus 2017 ~ 176 pagina’s ~ ISBN: 9789021677569
Het leven van Vince loopt niet zoals die van andere jongeren. Hij zorgt al jaren voor zijn zieke moeder en doet bijna alles in het huishouden, terwijl zijn vader geld verdient op het werk. Zijn moeder heeft de ziekte van Huntington en begint langzaam maar zeker dingen te vergeten, staat niet meer stevig op haar benen en haar emoties vliegen soms alle kanten op. Ondertussen probeert Vince gewoon zijn best te doen op school en heeft hij grote plannen voor de toekomst. Je kunt van alles over Vince zeggen, maar hij laat zich kennen en gaat zonder gezeur door met wat hij moet doen. Pas als hij Mare ontmoet, moet hij nadenken over wat hij echt wil in het leven. Mare is het tegenovergestelde van de serieuze Vince. Zij denkt niet aan een goede toekomst. Ze rookt met haar vriendinnen, doet niet haar best op school en wil nu van het leven genieten. De twee worden verliefd, maar al snel komen ze erachter hoe anders ze in het leven staan. En dat levert behoorlijk wat discussies op.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dat beïnvloedt mijn mening niet.
Bijzonder boek
Mission Impossible van Caja Cazemier is een bijzonder boek. En dat komt voornamelijk door het hoofdpersonage Vince die er alles aan doet om zijn zieke moeder te verzorgen. Daarnaast is hij nog gewoon bezig met goede cijfers halen op school en met geld verdienen bij de Albert Heijn. Juist door de levensechte beschrijvingen van Vince krijg je echt respect voor zijn manier van leven. Vooral als je daar tegenover de roekeloze Mare zet. Ze rookt, maar drinkt niet omdat ze anders geen rijbewijs krijgt van haar ouders, toont geen inzet voor school en wordt door haar ouders heel erg vrijgelaten. Juist doordat je twee hele verschillende levenswijzen tegenover elkaar hebt staan, ga je je als lezer ergeren aan Mare. Hoewel ik wel denk dat er jongeren binnen de doelgroep van dit boek zijn die zich kunnen herkennen in dit meisje.
Ik hou van je, maar het werkt niet tussen ons. Je staat mijlenver van me af, ik bij de duinen en jij bij de branding, of misschien wel aan de andere kant van de zee. Je staat op zo’n afstand te praten dat ik je niet versta. Maar ik begrijp het ook niet. Ik snap jou en jij snapt mij niet.
Geen dubbele laag
Wat ik jammer vind, is dat Caja geen dubbele laag heeft gegeven aan het personage Mare. Je weet dat zij heel erg wil genieten van het hier en nu, maar hier is geen duidelijke reden voor. Als zij bijvoorbeeld in het verleden ziek is geweest dan snap je heel goed dat ze nu wil genieten van het leven. Maar dat is in dit geval dus niet zo. Deze twee karakters die net zo veel verschillen als dag en nacht komen samen in een bijzondere relatie. Maar deze verkering loopt al vanaf het begin niet goed. Logisch ook, ze begrijpen elkaar niet volledig. Vince heeft weinig tijd voor Mare, omdat hij druk is met het verzorgen van zijn moeder, het huishouden of zijn schoolwerk. Meerdere malen verwijt Mare dat hij meer tijd moet vrijmaken voor haar. Zij is immers zijn vriendin en hoort op de eerste plaats te staan. Een egoïstische gedachte, vind ik. Terwijl Vince zich stoort aan het roken van Mare, wat ik dan wel weer een logische gedachte vind.
Kort en krachtig
Met 176 pagina’s is Mission Impossible geen lang boek en dat vind ik eigenlijk ook niet erg. Begrijp mij niet verkeerd: het is vooral door Vince een bijzonder boek dat mij wel heeft weten te raken. Maar ik denk dat als het boek nog langer was geweest het op een gegeven moment eentonig zou worden. Keer op keer wordt er namelijk een ruzie beschreven of een goed moment van het stelletje, want dat is bijna het enige wat hen bindt. Doordat het nu kort en krachtig is gehouden, leest het toch nog lekker weg. Ondertussen leer je door middel van een jeugdige schrijfstijl wel wat de ziekte van Huntington met iemand doet en over het feit dat de vader weinig in beeld is. Vooral dat laatste vond ik opmerkelijk: ik had verwacht dat daar nog wel iets achter zat, maar ook dat bleek niet het geval.
De wereld veranderde onverwachts toen Vince haar zag staan bij het bankje dat aan de rand van de filmwijk stond. Wat een mooi meisje! De temperatuur steeg een paar graden, of misschien leek dat maar zo en had hij ineens een soort koortsaanval. In ieder geval brak het zweet hem uit.
Conclusie
Met Mission Impossible heeft Caja Cazemier niet alleen een bijzonder boek geschreven over een mantelzorger in vergelijking met een roekeloos meisje, maar ze heeft ook een oprecht mooi eerbetoon geschreven aan de vader van haar zoons, die ook de ziekte van Huntington had. Ik ben geraakt door de manier waarop Vince omgaat met zijn zieke moeder, zijn broertje en het feit dat de zorg en het huishouden allemaal op zijn schouders liggen. Hij is nog jong en hoort te genieten van zijn jeugd, maar ik heb hem geen moment horen klagen. Ondanks dat ik mij soms stoorde aan de egoïstische Mare zet zij voor even zijn wereld op zijn kop. In een onstuimige liefdesrelatie leren de twee elkaar steeds beter kennen en merken ze vooral hoeveel ze van elkaar verschillen op het moment. Maar misschien is dat niet alleen maar slecht. Ze kunnen wat van elkaar leren: Mare moet wat doorzettingsvermogen van Vince ontvangen en Vince wat van de vrijheid van Mare. Caja Cazemier beschrijft dit allemaal op een eenvoudige en toch levensechte manier dat je bijna voelt alsof het voor je neus zich afspeelt. Extra pluspunten voor de mooie cover die het plaatje compleet maakt.
Ondanks dat Caja Cazemier geen onbekende schrijfster is, kan ik mij niet herinneren of ik ooit een boek van haar heb gelezen. Uiteraard Mission Impossible niet meegerekend. Heb jij wel eens een titel van haar verslonden? Laat het weten in de reacties welke dat was en wat je ervan vond. Ik ben benieuwd.
