Bereid je maar voor, want met de recensie van ‘Midwinter’ open ik de Suzanne Vermeer-week op mijn blog. De hele week lees je diverse recensies van haar boeken, en komende zondag deel ik nog iets speciaals. Lees je snel mee met recensie nummer 1?
Alice de Vreede was 21 jaar oud toen ze voor het laatst op wintersport ging. Wat destijds echter begon als een heerlijke vakantie, liep uit op een drama. Een ongeluk met verstrekkende gevolgen. En het was allemaal haar schuld. Acht jaar later besluit ze op aanraden van haar nieuwe psycholoog mee te gaan met een vriendengroep die de beroemde Grand Tour de Trois Vallées willen skiën. In eerste instantie lijkt de trip een succes te worden, maar wanneer het weer slechter wordt, lopen de onderlinge spanningen op en wordt de groep geconfronteerd met hun ergste nachtmerrie. Om het er levend vanaf te brengen, moet Alice de demonen uit haar verleden zien te bedwingen…
A.W. Bruna ~ 320 pagina’s ~ oktober 2020 ~ ISBN: 9789400512481
Wie Alice de Vreede al zo’n 10 jaar niet meer heeft gezien, kan vast niet geloven dat ze nooit meer skiet. Zo’n acht jaar geleden was ze er niet alleen dol op, het was haar leven, ondanks dat haar droom om professioneel skiër te worden al vanaf haar vijftiende niet meer mogelijk was. Maar die tijd ligt ver achter haar. Acht jaar geleden beleefde ze tijdens een heerlijke vakantie met vrienden een waar drama, een ongeluk met verstrekkende gevolgen die haar voor het leven heeft getekend. Want niet alleen skiet ze nooit meer, ook haar vrienden van toen heeft ze sindsdien amper nog gezien. Tot daar verandering inkomt. Als ze tijdens haar werk in het ziekenhuis weer oog in oog staat met Ilse, het zusje van haar voormalig beste vriendin Olga, zet dat haar leven op zijn kop. De vriendengroep van toen wil namelijk dat Alice meegaat om de beroemde Grand Tour de Trois Vallées te skiën. In eerste instantie ziet ze dit niet zitten, maar op aandringen van haar psycholoog gaat ze acht jaar later alsnog de uitdaging weer aan. Loopt het nu wel goed af?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn menin niet.
Op wintersport met Suzanne Vermeer
Of je dit boek nu leest in de stralende zon of heerlijk met een dekentje op de bank terwijl de regen op de ramen tikt, het is goed mogelijk dat ‘Midwinter’ van Suzanne Vermeer je koude rillingen bezorgt. Althans, tot op zekere hoogte. Het waren vooral de winterse omgevingen die ik door de beschrijvende schrijfstijl van Suzanne Vermeer helemaal voor me zag. Ik waande me in het skigebied, stond – figuurlijk gezien – zelf op de latten en ging met de karakters mee op een bijzonder ski-avontuur. En vooral dat tweede is knap, want ik ben zelf nog nooit op wintersport geweest, laat staan dat ik ooit heb geskied. Ik kon het mij alleen door de vele beschrijvingen en het enthousiasme (wat er desondanks de heftige ervaringen van hoofdpersonage Alice vanaf sprong) zo voor me zien.
‘Ik heb de droom weer gehad.’ Ze spreekt de woorden nauwelijks verstaanbaar uit terwijl ze haar handen, die krampachtig verstrengeld in haar schoot liggen, bestudeert. ‘Schaam je je daarvoor?’ Ze haalt haar schouders op. ‘Ik weet het niet. Moet dat?’ ‘Vind je zelf dat dat moet?’ ‘Pff, kun je misschien ook gewoon eens antwoord geven in plaats van alleen maar tegenvragen te stellen? Jij bent toch de deskundige?’
Geen grote verrassingen
Maar dat is slechts één deel van het verhaal. Ik moet namelijk wel eerlijk bekennen dat ‘Midwinter’ qua spanning wat tegenviel. Je weet dat er wat vreemde dingen gebeuren – zoals bossen bloemen die Alice op haar werk ontvangt met duistere teksten eraan, een veelzeggend manuscript en oplopende spanningen binnen haar vriendengroep – maar het is niet dat dit je nu op het puntje van je stoel zet om erachter te komen wat er nu precies aan de hand is. En belangrijker nog: wie erachter zit. Gaandeweg krijg je door de hoofdstukken geschreven vanuit de ‘dader’ wel een beetje een idee van: dit kan het zijn. En zonder al teveel spoilers te geven voor de nog onwetende lezer: mijn idee bleek direct te kloppen. Deed dit echter wat af aan mijn leesplezier? Dat dan weer niet.
Een echte Suzanne Vermeer
Ik denk dat dit deels ook te maken heeft met de verwachtingen die ik van Suzanne Vermeer heb. Haar boeken pak ik er echt bij als ik zin heb in een middag en avondje leesplezier, om echt even de realiteit te vergeten en mij mee te laten slepen naar waar dan ook ter wereld. Ik weet namelijk ook dat ik bijna alle boeken van Suzanne Vermeer binnen een dag uit heb. Dat zegt wel iets over haar schrijfstijl, want ik kan je vertellen: dat lukt echt niet bij elke auteur. Ieder boek heeft weer zo zijn charme, en dat was bij ‘Midwinter’ zeker niet anders. De personages – en dan met name het trauma van Alice – worden goed uitgewerkt, de omgeving is duidelijk, de hoofdstukken zijn heel goed opgedeeld in bepaalde tijdszones en je gaat toch meedenken met het mysterie dat er hangt, of je dat nu wil of niet. Ik heb dit boek ondanks de spanning daarom alsnog bekroond met drie sterren.
Er verschijnt een gelukzalige glimlach op haar gezicht als Val Thorens wordt aangegeven op de bewegwijzeringsborden boven de snelweg. Ze kan niet wachten tot ze haar koffers in het appartement van hostel Les Menuires kan neersmijten en haar ski’s kan aandoen. Ze werpt een blik opzij, naar Noah. Zou hij er ook zoveel zin in hebben?
Conclusie
‘Midwinter’ van Suzanne Vermeer doet precies wat het belooft. Het zorgt namelijk – zoals de ondertitel al zegt – voor winterse ontspanning. Je waant je door de ogen van Alice in het Franse skigebied en het voelt na het lezen van dit boek bijna of je zelf even op de latten hebt gestaan. De vele beschrijvingen van zowel het gebied als hun uitje dat door weer en wind gaat, waren dan ook zeker niet mis. Maar ik moet daar dan wel bij zeggen dat dit de spanning te niet deed. De spanning sluimert ergens op de achtergrond en je voelt dat er nog wat aan zit te komen. Alleen zorgde dit dus in combinatie met al het andere niet per se voor puntje-van-mijn-stoel-momenten en ook niet voor echte verrassingen. Vind ik dit echter jammer? Voor een deel natuurlijk wel (aangezien je daar toch wel op hoopt), maar aan de andere kant ook weer niet. Dit boek deed namelijk wel waar ik op hoopte. Het sleepte me mee, bood afleiding en liet me alsnog meedenken over wat er zowel nu als acht jaar geleden is gebeurd. Kortom, de fans van Suzanne Vermeer smelten bij ‘Midwinter’ alsnog heerlijk weg.
Ben jij een echte Suzanne Vermeer-fan? Welk boek las je dan voor het laatst? Ik ben heel benieuwd, dus laat vooral de titel en je mening achter in de reacties hieronder. Ik ben heel benieuwd.
- Meer Suzanne Vermeer? Lees dan hier mijn recensie van ‘Souvenir’.
