Sommige schimmen uit je verleden wil je het liefst nooit meer tegenkomen. Maar het gebeurt Manon toch in ‘Ik ken je nog’ van Alice Fokkelman. Weten wat ik van dit boek vond? Lees dan snel mijn recensie.
Manon heeft nooit iemand verteld over de jongen
die haar jeugd gruwelijk verpestte. Maar nu lijkt het verleden haar in te halen… Vanaf de dag dat haar beste vriendin verhuist en de nieuwe buren hun intrek nemen, verandert het leven van Manon onomkeerbaar. Terwijl haar man aanpapt met de nieuwe buurvrouw, zinkt Manon dieper en dieper weg. Schuilt in buurman Wessel nog steeds de manipulator van vroeger of wordt ze geterroriseerd door waanbeelden in haar hoofd?
Xander Uitgevers ~ april 2018 ~ 235 pagina’s ~ ISBN: 9789401608466
Als het leven van Manon als kind al niet zwaar genoeg was door het overlijden van haar moeder, maakt buurjongen Wessel het haar er niet gemakkelijk op. Ze wordt gepest, getreiterd en urenlang opgesloten in een kist. Alleen niemand gelooft dat dit pestgedrag is. Daarom heeft ze geleerd om vooral haar mond dicht te houden. Twintig jaar later woont ze samen met haar man Jasper en dochter in een hechte straat. Maar daar komt verandering in als haar beste vriendin (en tevens buurvrouw) besluit om te verhuizen en hun huis te koop zet. Puntje bij paaltje komt er snel een koper, maar dit is niet de persoon op wie Manon had gehoopt. Helemaal niet.
Het is haar oude buurjongen Wessel met zijn vrouw Sabine. De oude wonden worden weer open gehaald en omdat Manon zo lang wacht met het vertellen van ‘de waarheid’ wil niemand haar geloven. Het zet de relatie tussen Manon en haar man op scherp en dat zorgt er alleen maar voor dat hij aanpapt met de buurvrouw. En haar dochter is al niet meer weg te slaan bij de kinderen van Wessel en dat wil Manon natuurlijk allesbehalve. Is Wessel alleen nog steeds de persoon wie haar vroeger was of is hij opgegroeid zoals de meeste buren denken? Manon heeft er geen goed gevoel bij, maar zie dat maar eens hard te maken zonder zelf getraumatiseerd over te komen.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Sneltreinvaart
Ik denk wel dat iedereen zich wel een voorstelling kan maken hoe het is als je iemand uit je verleden tegenkomt die je eigenlijk niet had willen tegenkomen.
‘Ik ken je nog’ van Alice Fokkelman heeft mij positief verrast. De pagina’s vlogen aan mij voorbij en voordat ik het wist kon ik dit boek ook gewoon weer dichtslaan. Dit is vooral te danken aan de makkelijke schrijfstijl en korte (maar niet te korte) hoofdstukken. En het feit dat je met hoofdpersonage Manon – zowel als kind als in het heden – een band op kan bouwen. Ik denk wel dat iedereen zich wel een voorstelling kan maken hoe het is als je iemand uit je verleden tegenkomt die je eigenlijk niet had willen tegenkomen. Ik in ieder geval wel en dan ben ik nog maar 21. En dan moet je je ook nog even voorstellen dat je buren wordt in een vrije hechte straat, zo blijkt wel uit het boek. Om de haverklap is er een buurtfeest of ze komen bij elkaar op de koffie. Niet gek ook, want de vriend van Manon papt aan met de buurvrouw en Manons dochter komt in een bijzondere vriendschap met de twee buurtkinderen.
Al heel vaak heb ik ‘Buut vrij’ geroepen. Wessel is weggegaan en heeft mij in de verkleedkist achtergelaten. Hij zal toch wel terugkomen? Ik wil eruit. Het ruikt hier naar vieze sokken en ik zit helemaal opgevouwen tussen de oude verkleedkleren.
Onbegrip
De spanning in dit verhaal zit hem echter in het personage Wessel
Toch moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat ik Manon niet op alle punten begreep. Als je zoiets heftigs als pesten hebt meegemaakt, dan wil je daar toch met iemand over praten? Al helemaal met je man die er voor je zou moeten zijn. Zij doet dat echter niet en laat aan niemand blijken waarom ze nu een bloedhekel heeft aan die buurman. Die overigens af en toe zijn best doet, maar nog steeds een schimmige kant heeft. Manon is de boosdoener in dit verhaal volgens de andere personages, want ze geeft dan ook geen verklaring voor haar afwijzende gedrag richting de nieuwe buren. Het wordt grotendeels uitgelegd en dat brengt ons terug naar de kleine Manon die door niemand werd geloofd. Die angst zit er eigenlijk nog steeds, maar hoe langer ze wacht hoe ongeloofwaardiger er lijkt. De spanning in dit verhaal zit hem echter in het personage Wessel: is hij meer dan zijn streken? Het antwoord daarop ga ik dus niet geven, maar wat ik wel kan zeggen is dat er een bijzondere boodschap aan dit boek is meegegeven.
Epiloog in de toekomst
Ik ben best benieuwd naar een epiloog: hoe zal het gaan met dit gezin over een jaar?
Spannend wil ik dit boek niet noemen. Er is namelijk geen echte ontknoping waarop je wacht. Je hebt het idee dat het nergens naartoe gaat. Maar gelukkig kan ik wel zeggen dat het einde je zal verrassen en biedt het nog een dikke vette knipoog. Ik ben best benieuwd naar een epiloog: hoe zal het gaan met dit gezin over een jaar? En eigenlijk heb ik nog een paar vragen over enkele personages, die niet heel sterk zijn uitgewerkt. Zoals de vader van Manon en zijn vriendin. Daaruit blijkt maar weer dat je ondanks het verrassende einde toch nog een aantal vragen overhoudt. En soms vind ik dat storend, maar hierbij vergeef ik het Alice Fokkelman. Vooral doordat ik dit boek snel kon lezen en door de prachtige cover die heel intrigerend is. Je ziet namelijk een meisje achter gebroken glas, maar je hebt geen idee wat zich daar heeft afgespeeld. Dat lees je pas in het verhaal.
Als ik onze straat in tijd zie ik een verhuisbusje voor het huis van Suus staan, dat het huis van Suus natuurlijk niet meer is. Snel ga ik ons huis binnen. Ik wil nog even geen kennis met mijn nieuwe buren maken. Niet niet en misschien wel nooit. Ga lekker terug naar waar jullie vandaan komen!
Conclusie
Het einde zal je tegen alle verwachtingen in verrassen en brengt een goede boodschap mee.
Ik ken je nog van Alice Fokkelman speelt briljant in op iets wat iedereen kan overkomen: een schim uit het verleden tegenkomen bij wie je liever ver uit de buurt blijft. Dit is verwerkt in een goed verhaal dat mensen meesleurt van begin tot einde. Het is misschien niet heel spannend, maar tussen de regels door merk je een onderhuidse spanning op. Het leven van Manon is namelijk zowel in het heden als verleden niet makkelijk geweest, maar ze wist zich altijd te redden. Gaat dat nu ook gebeuren als ze oog in oog komt te staan met de pestkop uit haar verleden? Is hij de goede huisvader of zit er nog steeds dat vervelende joch achter een masker? Het einde zal je tegen alle verwachtingen in verrassen en brengt een goede boodschap mee. Maar daar is naar mijn gevoel niet alles mee gezegd. Ik zou een deel twee zeker lezen.
Van welk boek hoop jij ooit een vervolg te krijgen? Laat het weten in de comments, want ik ben zoals altijd heel benieuwd naar wat jij vindt.
