Op mijn bingokaart van de #ZKbookbingo stond ‘Lees een boek van meer dan 400 pagina’s’. Stiekem wist ik dat het meer dan 500 pagina’s tellende ‘Het instituut’ van Stephen King nog ongelezen in mijn boekenkast stond. Dus één en één is twee! Inmiddels heb ik het vakje afgestreept en vandaag laat ik weten wat ik van dit boek vond. Lees je mee?

Het InstituutMidden in de nacht, in een huis in een rustige straat in een buitenwijk van Minneapolis, worden de ouders van Luke Ellis stilletjes vermoord. Luke zelf wordt in een zwarte SUV geladen en weggereden. Dit alles duurt minder dan twee minuten. Luke wordt wakker in het Instituut, in een kamer die precies op zijn slaapkamer lijkt, alleen zonder raam. Aan de andere kant van de deur zijn meer deuren, met daarachter meer kinderen, die daar allemaal op dezelfde manier zijn beland als Luke. Kalisha, Nick, George, Iris en de tienjarige Avery hebben allen speciale krachten, zoals telekinese of telepathie. Zij zitten in Voorkant. Ooit waren er nog meer kinderen, maar die zijn naar Achterkant verhuisd. Het personeel van deze sinistere faciliteit, dat onder leiding staat van de genadeloze mevrouw Sigsby, wil de bovennatuurlijke gaven van de kinderen inzetten voor zijn eigen doeleinden. En deinst nergens voor terug om dat te bereiken. Als je meewerkt, krijg je muntjes voor de automaten. Zo niet, dan wacht een wrede straf. Hoe meer kinderen er naar Achterkant worden gestuurd, hoe wanhopiger Luke wordt om te ontkomen en hulp te zoeken. Maar er is nog nooit iemand uit het Instituut ontsnapt…

Boekerij ~ 544 pagina’s ~ september 2019 ~ ISBN: 9789022587423

Luke is misschien wel het slimste jongetje dat je ooit hebt ontmoet. Vraag het hem en hij weet het. Maar dat is niet de reden dat hij midden in de nacht wordt ontvoerd. En zijn slimheid zorgt er ook niet voor dat zijn ouders op brute wijze worden vermoord. Hij heeft namelijk nog een talent: hij kan per ongeluk lege pizzaborden kapot gooien en prullenbakken verplaatsen. Hij heeft een vorm van wat ze noemen telekinese. Hoewel hij zelf geen idee heeft wat dit te betekenen heeft, hebben de mensen van het Instituut dat wel én dat is precies de reden dat ze hem willen hebben. En wat het Instituut wil, dat gebeurt ook. Nietsvermoedend wordt Luke daarom wakker in een kamer dat heel veel op de zijne lijkt, maar waar het één en ander niet klopt: waar is zijn raam gebleven, waar hij altijd doorheen keek om met zijn vriendje van het huis ernaast te communiceren? En waarom komt hij als hij zijn kamerdeur opent in een vreemde gang terecht? Langzaam geven de medegevangenen – van de stoere Kalisha, de telepatisch begaafde Avery en de stoere Nicky – hem de puzzelstukjes die hij nodig heeft. En dan is er nog maar één ding dat hij wil: snel wegwezen hier. Maar is hij slim genoeg om dat te bewerkstelligen of zit hij voor eeuwig vast in het Instituut dat langzaam zijn geest wegslurpt?

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Mijn eerste kennismaking

‘Het Instituut’ was mijn allereerste kennismaking met de schrijfwijze van Stephen King. En zoals je hier misschien wel kon lezen, bracht dat toch wat verwachtingen met zich mee. Ik las namelijk behoorlijk wat jubelende reacties toen dit boek verscheen van mensen die bijna echt voor hun brievenbus lagen te wachten hierop. Wat moest ik er dan wel niet van vinden? Toch heeft het wel nog even geduurd voordat ik ‘Het Instituut’ oppakte. Maar ik kon er in dit nieuwe jaar niet meer omheen. Alleen nu komt het: waar ik bij ‘Het schaduwjaar’ het grotendeels eens was met al die positieve reacties, kan ik dat helaas niet zeggen over dit boek. Ik vond hem niet slecht, dat absoluut niet. Ik leefde mee met de kleine en slimme Luke, die je als lezer gewoon wil beschermen tegen alles wat hem overkomt: de dompelbak, de klappen van het personeel, de Stasi-lichten en al die prikken waar hij niet beter van wordt. Vanaf het begin voel je met hem mee. Als hij erachter komt waar hij is, als hij vrienden probeert te maken in het Instituut, hoe hij snode plannetjes maakt om te ontsnappen, als hij erachter komt welke gave hij heeft en wat hij daarmee doet en alle andere dingen (maar waar ik in verband met spoilers lekker niets over ga zeggen).

Ze zag het begin van schrik in zijn ogen en ze zag hem zijn mond opendoen om nog iets te zeggen. Ze hield haar adem in en gebruikte de spuitbus, op zo’n vijf centimeter van zijn gezicht. Hij was meteen buiten westen. Zo ging het altijd en wanneer ze zes of acht uur later wakker werden was er nooit sprake van een kater. Leve de chemische industrie.

Even wennen

Luke weet in het Instituut bijzondere vriendschappen te maken met de andere bewoners: zoals met de slechts 10-jarige Avery voor wie geen gedachte veilig is, met de stoere Kalisha die alles onder controle wilt houden, met Nicky die lekker rebels is en met George en Iris die er ook al zijn. Iedereen is er om dezelfde reden: ze bezitten een kracht die niet veel mensen hebben en worden door de medewerkers uitgebuit en geslagen. En hoewel je vanuit Luke leest, wil je hen ook beschermen en daarom kan je deze vriendschappen alleen maar toejuichen. Ze hebben elkaar immers nodig. Tot zover dus positief net als de originaliteit. Natuurlijk komen dingen als telekinese en telepathie vaker voor in boeken, maar Stephen King heeft er wel een originele draai aan gegeven en dat kon ik waarderen. Maar, en nu komt het helaas, was ik ten eerste niet helemaal te spreken over het begin. Het begint namelijk met iets totaal anders dan wat je verwacht. Je verwacht dat het aansluit bij de flaptekst en begint met een spannende ontvoering en de eerste moorden. Maar dat is blijkbaar niet de tactiek van Stephen King. Hij begint met een warrig verhaal over een man (Tim) die zijn vlucht naar New York afstaat, geld ervoor terugkrijgt en vervolgens in een klein dorpje aan de slag gaat als nachtwaker. Niet een goede opening om direct de aandacht te pakken. Al heeft Tims verhaal ergens wel invloed… Maar het hoe en wat blijft voor de lezer veel te lang geheim. Het duurde dan ook even (tot pagina 66) voordat ik er ook maar iets van begreep. En dan moet je nog een pagina of 500.

Duizelingwekkend

Daarnaast miste ik hier en daar ook een goed tempo. Soms was het traag, dan weer wat sneller en dan zakte het weer helemaal in. Het boek had wat mij betreft wat minder langdradig mogen zijn om de stroom wat sneller te laten gaan. En tot slot voor al dat negatiefs, want eerlijk is eerlijk, ik heb ‘Het Instituut’ alsnog drie sterren gegeven, duizelde het mij aan personages. Ik kon de kinderen die gevangen werden gehouden in het Instituut nog wel uit elkaar houden, maar het personeel én alle andere karakters die met het begin te maken hebben, gingen als een waas aan mij voorbij. Niet heel handig als je je echt wil verdiepen in een boek en vooral op het einde zorgde dat nogal voor wat verwarring. Maar gelukkig kon ik mij er grotendeels overheen zette en zijn er alsnog dingen die ik wel kon waarderen. Zoals: de cover. De cover is er één waar je naar blijft kijken. Het heeft iets mysterieus, het voelt eenzaam en alleen aan en inderdaad als gevangenschap. Ik snap wel als je dit boek toch even oppakt als je hem tegenkomt in de boekhandel/bibliotheek. Daarnaast vond ik de schrijfstijl ook wel te doen. Het was toegankelijk en samen met de korte en wat langere hoofdstukken, las ‘Het Instituut’ vrij lekker door. Ik deed er wel meer dan een week over – wat in mijn geval lang is – maar dat had ook andere redenen.

Eileen kwam de badkamer uit. Ze keek bezorgd. ‘Herb? Is alles in…’ Ze zag Denny. Hij greep haar bij de keel, zette de Glock tegen haar slaap en haalde de trekker over. Er klonk weer zo’n zacht, kuchend geluid. Ze gleed op de grond.

Conclusie

Heeft ‘Het Instituut’ van Stephen King mij overtuigd om meer boeken van deze auteur te lezen? Nee, helaas niet. Ik had misschien meer horror verwacht dan (een mysterieuze) thriller en ik had echt de hoop dat dit boek mij op het puntje van de stoel had gekregen. Maar helaas is dat niet gebeurd. Het kostte mij moeite om echt een begin te maken met het boek – vooral gezien de grote vraagtekens bij de start – en ik heb dit boek ook halverwege een aantal keer gewoon weggelegd. Te traag en te langdradig voor mijn plezier. Toch waren er zeker wel positieve dingen en ik zal dit boek dan ook nooit ‘slecht’ noemen. Ten eerste natuurlijk de jonge bewoners van Het Instituut, die je in je hart sluit. Je gunt ze als lezer zoveel meer dan gevangenschap, rare prikken, nare onderzoeken en het feit dat ze bijna de dood worden in gejaagd. De grote vraag is alleen: wat willen de bazen van Het Instituut hiermee bereiken? Nou, daar kom je achter al moet je daarvoor meer dan 500 pagina’s lezen. Maar gelukkig wordt dat laatste goed gemaakt door een fijne schrijfstijl, een fijne lengte van de hoofdstukken en het feit dat ‘Het Instituut’ opgedeeld is in meerdere delen. Tel hierbij een cover op, die zeker mijn aandacht zou trekken en je hebt alsnog drie sterren. Niet het beste boek dat ik ooit zal lezen, maar ook niet megaslecht. Gewoon te doen dus.

Van welke bekende auteur heb jij nou nog nooit een boek gelezen? Laat het achter in de comments of laat het me weten via social media. Ik hoor het altijd graag en wie weet kan ik je wel overtuigen om het eens te proberen. 

Judith Regeling

Judith Regeling

27-jarige journaliste en blogger op JudithBlogtSolo. Geniet van boeken lezen, schrijven en series en tv-programma's kijken.
Previous post Bookhaul januari 2020
Next post Deze Netflix-series heb ik in januari 2020 gekeken

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.