Na Het paradijs, Lawinegevaar en Bella Italia recenseer ik vandaag opnieuw een boek van Suzanne Vermeer. Weet Winternacht mij opnieuw achter te laten vol verbazing of was dit boek een tegenvaller? Dat laat ik je vandaag weten.
Psychologe Karin ter Duin krijgt op haar vijfendertigste te horen dat ze is geadopteerd. Haar biologische vader ligt op sterven en wil haar nog eenmaal zien, en dus vertrekt Karin samen met haar dove zoontje Sam naar de Canadese stad Ottawa. Op de dag van aankomst heeft echter niemand tijd voor haar. Iedereen is in rep en roer omdat een meisje uit The Glebe, de wijk waar haar familie woont, wordt vermist. De vijfjarige Liv Tremblay was met haar ouders en broertje aan het wandelen in een nabijgelegen natuurpark toen ze in een moment van onoplettendheid verdween. Voordat ze het goed en wel in de gaten heeft, raakt Karin betrokken bij de zaak. En in de weken die volgen, verdwijnen er nog meer kinderen…
A.W. Bruna ~ november 2017 ~ 312 pagina’s ~ ISBN: 9789400508422
Op 35-jarige leeftijd komt het leven van Karin plots op zijn kop te staan. Haar ‘ouders’ blijken niet haar echte ouders te zijn. Als baby is ze geadopteerd en is ze vanuit Canada meegenomen naar Nederland. Het was niet de bedoeling dat dit geheim naar buiten zou komen, maar haar echte vader heeft de geheimhoudingsplicht verbroken. Jonas, de echte broer van Karin, doet er alles aan om de laatste wens van zijn vader uit te laten komen. En dat is dat hij zijn verontschuldigingen aanbiedt aan Karin. Hij ligt nu op het sterfbed en dit zou weleens de laatste kans kunnen zijn. Toch twijfelt Karin: het leven dat ze tot dan heeft geleefd was prima. En zit ze wel te wachten op een nieuwe familie? Toch gaat ze samen met haar zoontje Sam terug naar haar roots. Maar al snel komt ze in een achtbaan vol gebeurtenissen: het ene kind na het andere verdwijnt en ondertussen komt ze achter een boel familiegeheimen, waar ze eigenlijk niet op zat te wachten.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Winterse sferen
Winternacht van Suzanne Vermeer is weer een heerlijk herkenbaar boek van deze schrijfster. Door de eenvoudige zinnen wordt je meegenomen naar de winterse sferen. Niet in Nederland, maar juist in Canada waar de sneeuw zich zeker laat zien. De sterke proloog zorgt er alvast voor dat je meteen in het verhaal zit. Maar die spanning blijft in de hoofdstukken daarop niet altijd hangen. Je krijgt namelijk vooral een hoop personages die je moet leren kennen. Zo heb je Karin met haar zoontje Sam, Kate met haar man Tom en hun kinderen Liv en Colin, verder lees je vanuit politieagent Dawn en vanuit Jonas en zijn vriendin Hailey. Je begrijpt het vast: het is even zoeken wie nu precies wie is en vooral wie bij wie hoort. Als je dat eenmaal weet, kun je eenvoudig een band opbouwen. Het meeste heb ik dat gedaan met Karin en haar zoontje Sam en op het einde ook met politieagente Dawn.
Traumatherapeut Karin ter Duin stak haar hand uit en de vrouw pakte hem aarzelend vast. Haar hand was Klam, de handdruk extreem slap. Alsof de vrouw geen kracht meer had om zichzelf aan de wereld te laten zien en het liefst weg zou kruipen onder de grond.
Ups and downs
De spanning in dit verhaal gaat echt met ups and downs. Het begint spannend (mede door de proloog), vervolgens leer je wat personages kennen, dan raakt er iemand vermist en dan lijkt het plots al opgelost. Of zit er meer achter? Je wacht op het punt dat de spanning weer opbloeit en dat gebeurt ook weer. Ik moet alleen wel eerlijk zeggen dat ik dit niet het beste boek vind van Suzanne Vermeer. Zo deed ik er een stuk langer over dan gebruikelijk mede door de ups-and-downs in spanning. Ik weet bijvoorbeeld nog dat ik Bella Italia binnen een paar uur uit had, terwijl ik er nu drie tot vier dagen over heb gedaan. Het is nog steeds niet veel, maar ik merkte gewoon dat ik er minder lekker in kwam en dat ik het boek daardoor ook vaker aan de kant legde dan gebruikelijk.
Nog een aantal vragen
Maar met het plot is verder niets mis. Die staat sterk en is goed te volgen. Het zijn een aantal ‘losse’ verhalen die op het einde prachtig samenkomen. Zo komt Karin steeds meer te weten over waarom zij als baby is afgestaan en kom je er als lezer achter wie er achter de verdwijning van de verschillende kinderen zit. Maar zo merk je ook waarom personages soms zo mysterieus doen. De grote vraag blijft: wie kun je vertrouwen en wie niet? Ik dacht een antwoord te hebben, maar daar zat ik flink naast. Toch blijft het einde wel redelijk realistisch. Wel moet ik zeggen dat ik achteraf nog een aantal vragen heb. Die ga ik natuurlijk niet stellen in verband met spoilers, maar ze zijn er wel.
De met bont gevoerde schoenen zakken zeker tien centimeter weg in de sneeuw. De vrouw die ze draagt kiest haar route zorgvuldig, zoals ze dat altijd doet. Er is vannacht weer een flinke pak gevallen en nog steeds dwarrelen dikke vlokken uit de grauwe lucht naar beneden. Als vrolijke dansmariekes draaien ze wilde rondjes, aangejaagd door de gure wind.
Conclusie
Ondanks dat Winternacht van Suzanne Vermeer niet mijn favoriete boek van deze auteur is, is het voor de auteur wel weer een boek om trots op te zijn. De spanning loopt met ups-and-downs. Soms is het er heel veel en soms is het even zoeken. Dat komt mede doordat er een hoop personages zijn die je moet leren kennen en doordat het mysterie op een gegeven moment opgelost lijkt te zijn. Maar als je dat net zoals mij denkt, kom je toch even bedrogen uit. Er is namelijk heel iets anders aan de hand. Iets dat ik niet had kunnen voorspellen, maar wat nog een aantal vragen oproept die niet allemaal worden beantwoord. De kracht bij dit boek ligt bij de losse verhalen (zowel de vermissing als de familiegeschiedenis van Karin) die op het einde prachtig samenkomen. En tevens ook bij de schrijfstijl van Suzanne: die is en blijft constant en sleept je toch mee naar het ijzige Canada.
Welke boeken van Suzanne Vermeer wil jij nog lezen? Ik heb De bestemming van deze auteur op mijn verlanglijstje voor kerst staan. Korte verhalen die hopelijk net zo boeiend zijn als haar eerdere boeken.
