Soms lieg ik – Alice Feeney

Soms lieg ik. Nee, ik niet, maar het hoofdpersonage in dit boek wel zo blijkt uit de titel. Ik was erg benieuwd hoe dit vorm zou krijgen en daarom las ik ‘Soms lieg ik’ van Alice Feeney. Nieuwsgierig hoe ik dat heb ervaren? Je leest het uiteraard in deze recensie. 

Er zijn drie dingen die je over me moet weten:
1 Ik lig in coma
2 Mijn man houdt niet meer van me
3 Soms lieg ik
Amber Reynolds ligt in coma. Ze kan zich niet herinneren hoe dat is gebeurd. Maar ze weet dat het geen ongeluk was… Ze heeft het zogeheten locked-in-syndroom: ze hoort alles, maar kan zich niet bewegen en kan niet praten. Doodsbang, opgesloten in haar eigen lichaam, probeert ze haar herinneringen van de afgelopen week te reconstrueren. Met een echtgenoot die niet meer van haar houdt, een zus met een geheim en een ex die nog steeds door haar geobsedeerd is, weet Amber dat er iemand liegt over wat er met haar gebeurd is. Haar leven is nog steeds in gevaar.

A.W Bruna Uitgevers ~ 336 pagina’s ~ juni 2018 ~ ISBN: 9789400509757

Amber Reynold is een presentatrice bij een radiozender, is getrouwd met schrijver Paul en lijkt een goede band met haar zus Claire te hebben. Geen vuiltje aan de lucht, lijkt het zo. Maar niets is minder waar. Ze wordt namelijk wakker in het ziekenhuis: ze hoort alles en iedereen, maar niemand heeft dat door. Bewegen en zien kan ze niet. Alleen hoe kan dit? Amber heeft maar een optie: nadenken over wat er gebeurd kan zijn en wie nog te vertrouwen is. Haar man? Hij lijkt zich niet meer te bekommeren op zijn vrouw. Haar zus? Zij is te overbeschermd en nog schijnheiliger dan ze ooit is geweest. En wie is die mysterieuze man die voicemails verwijderd en vreemde dingen in haar oor fluistert. Weet hij misschien meer? Amber heeft geen idee of ze ooit weer wakker kan worden, maar de puzzelstukjes van vroeger, nu en de toekomst vallen langzaam in elkaar.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Veel indrukken

‘Soms lieg ik’ van Alice Feeney begint sterk. In de proloog word je als lezer helemaal gezogen: het roept vragen op en je raakt meteen nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. Dat is toch precies hoe je het wil hebben in een spannende thriller? Maar daar moet ik dan wel bij zeggen dat van die snelheid weinig meer te merken is, als je eenmaal verder in het boek bent. De hoofdstukken zijn aan de korte kant – wat vaak heel positief is – maar doordat het blijft switchen tussen het heden, het verleden en naar mysterieuze dagboekfragmenten van een 10-jarig meisje leg ik het boek door al die indrukken sneller weg. De aantrekkingskracht om echt verder te lezen was er op dat moment niet. En dat zorgt vooral dat je het gevoel hebt dat je heel ver bent in het verhaal en dan eigenlijk nog niet eens op de helft zit. Dat bevordert natuurlijk niet het leesplezier, want het is een spelletje met je eigen gedachte.

Mijn droombeelden ontglippen me. Ik probeer ze vast te houden, iemand te zijn die ik niet ben, ergens te blijven waar ik niet ben, maar het lukt niet. Ik ben weer gewoon mijn oude ik en ik ben hier, op een plek waarvan ik nu al weet dat ik er niet wil zijn.

Mindfuck

En dan heb ik het nog niet eens over het verhaal gehad: dat is pas een mindfuck. Je weet door de titel al dat het hoofdpersonage Amber liegt, maar waarover dan? Nou, één ding kan ik je vertellen: Amber kan liegen als de beste en je gelooft het ook nog. Hoewel ik er normaal van houd als je een hoofdpersonage in ieder geval kan vertrouwen, zodat je een band kan opbouwen, is dat in dit boek niet het geval. Je weet namelijk dat ze liegt, maar waarover is de grote vraag. Je weet niet wat feit of fictie is en daar zat ik op het begin nogal mee. Maar ik heb alles toch maar eerst als waarheid aangezien. En dat is ook niet zo moeilijk, want Amber zelf probeert ook achter de ‘waarheid’ te komen. Ze ligt namelijk in coma, maar ze hoort alles wat er om haar heen gebeurt. Ze hoort haar man praten, haar zus die steeds langskomt en wie is toch die persoon die in haar oor fluistert? Hij of zij lijkt het minder goed met Amber voor te hebben en dan is het vechten voor je leven.

Puzzelstukjes gevonden

Ik kon allerlei scenario’s in mijn hoofd halen – zowel voor wie Amber moest vrezen, wat er in het verleden is gebeurd en dus waarom ze liegt – maar op een gegeven moment werd het iets te veel. Ik moest dit boek echt even wegleggen en zorgen dat ik alles  op een rijtje kon zetten. Dit heb ik niet vaak bij thrillers. Maar als de puzzelstukjes langzaam in elkaar vallen, komt er plotwending na plotwending. Niemand is te vertrouwen, dat kan ik wel alvast zeggen. Dat maakt ‘Soms lieg ik’ sterk. Vooral ook omdat na het onthullen van al die wendingen het verhaal nog steeds intact is. Ik heb geen vragen meer en alles is duidelijk. Maar ik heb toch wat gemengde gevoelens: de schrijfstijl is prima, maar ik heb niet echt een voldaan gevoel na het lezen van dit boek. Misschien komt dat juist wel doordat je nog steeds twijfelt aan ‘de waarheid’. Er wordt door verschillende personages immers anders mee omgegaan. Wie weet ben je zelfs op het einde wel belazerd waar je bij staat.. wie zal het zeggen?

Ik weet niet wat ‘hier’ is of hoe ik hier terecht ben gekomen, maar ik weet wel wie ik ben. Mijn naam is Amber Reynold; ik ben vijfendertig jaar; ik ben getrouwd met Paul. Die drie dingen blijf ik in mezelf herhalen, ik klamp me eraan vast, ze zijn mijn redding, maar ik ben me ervan bewust dat een deel van het verhaal weg is, dat de laatste bladzijdes uit het boek gescheurd zijn.

Conclusie

‘Soms lieg ik’ van Alice Feeney is net Wie is de Mol. Het speelt met je gedachte, laat je bijna niet meer los en overweldigt je. Je komt er niet zo snel achter wie nu echt de waarheid spreekt en wie je beter links kan laten liggen. Zo ook hoofdpersonage Amber – zij houdt er wel van om de waarheid te verdraaien, maar dan is weer de vraag: waarover? Ze ligt in coma, kan niets, maar hoort iedereen. Je gaat de wereld door haar ogen bekijken, maar dat kun je eigenlijk maar beter niet doen. Je haalt scenario na scenario in je hoofd, maar door alle plotwendingen op het einde zul je verrast blijven worden. Ik vind dat aan de ene kant de sterkste kant van dit boek, maar tegelijkertijd ook het zwakste. Soms is het namelijk maar beter om dit boek even weg te leggen en te bedenken wat je nu eigenlijk aan het lezen bent. Pas dan durf je weer vermoedens uit te spreken waar je vast en zeker niet 100% overtuigd van bent. Zo overweldigend heb ik een thriller nog niet mee gemaakt. Tel daarbij op dat het door de korte hoofdstukken en makkelijke schrijfstijl soms iets te snel aan je voorbijgaat en je hebt wat plus- en minpunten bij elkaar.

Totaal opgeslokt door ‘Soms lieg ik’. Bij welk boek had jij ditzelfde gevoel? Laat het achter in de comments en vooral hoe je dat hebt ervaren. Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties.