De film van ‘Otherhood’ staat al op Netflix, maar vandaag is het eerst tijd om het boek van William Sutcliffe te recenseren. Is het verhaal de moeite waard of kun je zowel het boek als de film aan je voorbij laten gaan? Vandaag geef ik in ieder geval antwoord voor die eerste optie.
Matt, Daniel en Paul waren ooit goede vrienden. Inmiddels zijn ze allemaal hun eigen richting op gegaan en is het contact verwaterd. Matt is redacteur bij een mannenblad en geniet van een leven vol seks, drugs en rock-‘n-roll. Daniel is na een pijnlijke break-up naar Edinburgh gevlucht. Paul woont nog op kamers. Maar de drie mannen hebben één ding gemeen: ze hebben elk een wel heel betrokken moeder. Na de zoveelste Moederdag zonder kaartje is de maat vol: Carol, Gillian en Helen maken een plan. Op dezelfde dag staan ze onaangekondigd bij hun zoons op de stoep met de mededeling dat ze een week blijven. Zeven dagen om aan hun band te werken en orde op zaken te stellen. Wat kan er misgaan?
Boekerij ~ augustus 2019 ~ 304 pagina’s ~ ISBN: 9789022587867
Carol, Gillian en Helen zijn al jaren de beste vriendinnen. Dertig jaar geleden leerden ze elkaar kennen door het peuterklasje van hun (ongeveer even oude) kinderen en sindsdien komen ze elke laatste zondag van de maand bij elkaar om over van alles en nog wat te praten. Zo ook over de teleurstelling die hun zoons veroorzaken. Ze geven ze geen kleinkinderen en zelfs een kaartje op Moederdag is teveel gevraagd. Maar dat laten de moeders niet zomaar gebeuren. Tijd voor actie. Alle drie pakken ze hun koffers om een week bij hun nietsvermoedende zoons in te trekken. Het is tijd om ze eens echt goed te leren kennen en ze misschien een duwtje in de rug te geven op weg naar die kleinkinderen. En hoewel de zoons hier echt niet om zitten te springen als ze plots hun moeder voor de deur hebben staan, kan het wel tot verrassende dingen leiden. Zo krijgt Gillian eindelijk de bevestiging van dat wat ze al dacht: dat haar zoon Paul op mannen valt. Terwijl Helen en Carol erachter komen dat hun zoons allebei niet zo gelukkig zijn met hun eigen levenswijze. En soms is het enige wat je nodig hebt om daar verandering in te brengen: je moeder.
Ik heb dit 'Otherhood' gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Vol humor
‘Otherhood’ van William Sutcliffe is een grappige familieroman over drie moeders, die impulsief besluiten om een week bij hun volwassen zoons in te trekken. Ze hebben namelijk dit jaar alweer niets gehoord met Moederdag en dat laten ze natuurlijk niet zomaar gebeuren. Ze willen weten wie hun zoon inmiddels is geworden en of ze hen niet een klein duwtje in de rug kunnen geven als het om kleinkinderen draait. Alleen al bij het lezen van dat scenario komt er een grote glimlach op mijn gezicht. En de uitvoering: die doet daar niets voor onder. Je kunt je – als je het huis uit bent – wel voorstellen wat de reactie van de zoons is als hun moeder plots op de stoep staat. Gênante situaties gegarandeerd, dat kan ik je beloven. Maar dat is nou juist het mooiste van ‘Otherhood’: de humor (door de gesprekken, maar ook wat de moeders allemaal ontdekken over hun bloedeigen zoons) wordt goed afgewisseld met wat rauwe emotie. Iets wat dit tot een volledig boek maakt, dat je in je hart sluit.
Matt was zijn kamer al uit – naakt, geeuwend en met een erectie – toen hij zich plotseling herinnerde dat hij niet alleen was. Hij ging snel terug en gooide de deur dicht, en hij bad dat ze hem niet in de gauwigheid had gezien; hij sprong een paar keer op en neer om de zwaartekracht een handje te helpen bij de herverdeling van zijn bloedtoevoer. Toen hij vond dat hij weer met goed fatsoen kon verschijnen, sloeg hij een handdoek om.
Moeders en zoons
Het is knap dat ondanks dat er niet heel veel actie in het verhaal zit, ‘Otherhood’ toch boeiend blijft. Dit komt mede door de zes unieke verhalen (3 moeders, 3 zoons). Zo leer je waarom Paul nooit tegen zijn moeder heeft gezegd dat hij homo is, waarom Daniel gevlucht is naar een ander stuk van het land, maar ook waarom Helen spijt heeft van een keuze die ze ooit heeft gemaakt. Je leert namelijk niet alleen die zoons door de ogen van hun moeders kennen, maar juist ook die moeders zelf. En dat maakt dit boek heerlijk gevarieerd (door alle diverse verhalen). Welke beslissingen hebben zij ooit genomen en hoe kan het dat het nu zo belangrijk voor ze is om het contact te herstellen? De fijne schrijfstijl en de kracht van een moeder-zoonband zorgden er dan ook voor dat ik wel echt in dit boek kon duiken. Waardoor ik hem sneller uit had dan gedacht. Ik vond het prachtig om te zien hoe ze langzaam weer naar elkaar toe groeien (toen ik ook eenmaal doorhad wie bij wie hoort), ondanks hun (generatie)verschillen.
Traag maar raak
Maar ik kan ook wel begrijpen als je het gevoel hebt dat het boek niet helemaal op gang komt. Dat gevoel had ik – helaas – soms ook. Maar als je later nadenkt, zit het bij dit boek juist in de kleine dingen. De gesprekken tussen moeder en zoon, het reageren op elkaar en de manier hoe ze over elkaar denken. Dit boek verdient het gewoon om gekoesterd te worden en vooral om rustig gelezen te worden. Dan stoor je je misschien eens aan één van de moeders als ze niet wil luisteren naar wat haar zoon werkelijk heeft te zeggen, niet wil begrijpen wat de afspraken zijn of juist het feit dat ze blijft hameren op die kleinkinderen. Maar volgens mij is dit gewoon uit het leven gegrepen. Ouders en kinderen begrijpen elkaar soms gewoon niet en dat is niet erg, maar het is hoe je ermee omgaat. Overigens zoals ik in de inleiding al vertelde, hebben ze dit boek ook verfilmd. Maar ik heb bewust de keuze gemaakt om eerst het boek te lezen. Ik las namelijk al een reactie dat de film heel anders zou zijn en om niet in verwarring te raken (zoals bij ‘Dumplin’’ gebeurde), heb ik de film even gelaten voor wat het is.
‘Hoe lang ben je al Pauls vriend?’ vroeg ze. Een andere benadering zou Andre in een lastig parket hebben gebracht. Door het als een feit te stellen, ging ze voorbij aan de vraag of Paul al dan niet uit de kast was gekomen en wekte ze de indruk dat er geen geheimen waren waar Andre beter niet over konden praten. Andre stikte bijna in z’n thee. Helen deed net of ze het niet zag.
Conclusie
‘Otherhood’ van William Sutcliffe heeft me echt verrast. Op basis van alleen de flaptekst had ik alleen een humoristisch verhaal verwacht over moeder en zoons, die noodgedwongen weer worden herenigd. Maar ‘Otherhood’ bevat echt nog zoveel meer. Meer humor, meer emotie en ook echt eerlijke gesprekken tussen moeder en zoon. Soms voelt het aan alsof er weinig gebeurd in dit boek, maar als je dan terugdenkt, gaat het juist om die gesprekken. Gesprekken over de liefde, bepaalde keuzes in het leven en ook gewoon hoe het nu oprecht met ze gaat. Je kunt niets anders dan door de ogen van de moeders hun zoons in je hart sluiten en henzelf ook. Ook zij zijn jong geweest en soms hebben ze voor dezelfde keuzes gestaan als hun zoons nu. Maar dat de twee elkaar soms gewoon niet begrijpen, staat vast. En dat levert nogal wat gênante momenten op. Waar je je vast iets bij voor kunt stellen – of je nu ‘de moeder/vader’ bent of de ‘zoon/dochter’. Ik leefde door de fijne schrijfstijl helemaal mee. Zowel met de moeders die plots in een voor hun hele nieuwe wereld terechtkomen als met die zoons die plots moeten dealen met hun moeder. En dat maakt dit tot een mooi boek, dat je hoe dan ook moet koesteren. Hopelijk is de film net zo goed, maar houd er rekening mee: er kunnen verschillen inzitten.
Heb jij de film van ‘Otherhood’ al gezien op Netflix of ben je dat nu van plan? Laat het hieronder weten of via social media. Ik hoor graag van je!
