Een intrigerende cover en een veelbelovende beschrijving hebben ervoor gezorgd dat ik Het meisje in het bos van Kate Hamer wilde lezen. En als je het onderstaande artikel hebt gelezen, weet je precies wat ik ervan vond.
Op Ruby’s dertiende verjaardag komt een wens van haar uit. Het echtpaar dat haar opvoedt blijken niet haar echte ouders te zijn. Dat betekent dat haar echte vader en moeder ergens anders zijn, en Ruby besluit dat ze niet zal rusten voor ze hen heeft gevonden. Ze loopt weg, het bos in, met alleen een koffer in haar hand. Als ze een stel andere kinderen ontmoet, broertjes en zusjes die alleen in het bos lijken te wonen, sluit Ruby zich bij hen aan. Maar is Ruby wel veilig? Wat is waarheid, en wat niet? Wie probeert haar echt te helpen – en wie is gevaarlijker dan ze ooit voor mogelijk had gehouden?
Boekerij ~ oktober 2017 ~ 366 pagina’s ~ ISBN: 9789022582190
Het meisje in het bos speelt zich voornamelijk af in 1983. Dat is het jaar waarin de 13-jarige Ruby hoort dat haar verzorgers Mick en Barbara haar echte ouders niet zijn. En daar is ze maar wat blij mee! Haar vader heeft namelijk nogal losse handjes en haar moeder weet niet hoe ze daarmee moet omgaan. Opkomen voor haar jongste telg doet ze in ieder geval niet. Ruby wil nu koste wat het kost haar echte ouders vinden, maar dat is voor een dertienjarig meisje nog lang zo makkelijk niet. Al helemaal niet als haar Barbara en Mick haar zomaar op de trein zetten op weg naar een tante. Ze moeten niets meer van haar weten. Echter blijft Ruby niet in de trein en wordt ze door haar vriend ‘Geest’ naar een mysterieus huisje in het bos gestuurd waar ze in aanraking komt met drie boskinderen die zonder ouders opgroeien. Waarom stuurde ‘Geest’ haar hierna toe en wat komt ze ondertussen over haar ouders te weten?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Intrigerende cover
Het meisje in het bos van Kate Hamer trok mij aan vanwege de cover. Het meisje op de voorkant kijkt je zo indringend aan. Net of ze roept om je hulp. Dat maakte mij nieuwsgierig en met de juiste beschrijving erbij was mijn interesse gewekt. Het personage Ruby sluit gelukkig ook perfect aan bij het meisje op de foto. Ze groeit op in een gezin met een vader die zijn handjes niet thuis kan houden en een moeder die haar best probeert te doen, maar dat is niet genoeg. Daarom wil ze – als ze eenmaal te horen krijgt dat ze geadopteerd is – zo snel mogelijk haar echte ouders vinden. Maar zonder echte aanwijzingen of geboorteregisters is dat voor een meisje van 13 nog lang zo makkelijk niet (ook niet voor iemand die ouder is, overigens). Al helemaal niet als Mick en Barbara het contact verbreken en ze dus niets aan hen kan vragen.
De felle kleuren van de Smarties op de taart tussen ons in begonnen uit te lopen, alsof het vliegen waren die daar vast waren komen te zitten en nu langzaam doodbloedden. ‘Ruby, er is iets wat we al die jaren voor je hebben achtergehouden,’ zei mama. Ze zweeg even en vervolgde toen jachtig: ‘Je bent ons biologische kind niet. We hebben je niet verwerkt.’ ‘Wat veel verklaart..’ ‘Hou nou eens één keer je mond, Mick. Laat dat kind met rust.’
Perspectiefwisseling
Je krijgt medelijden met de kleine Ruby en hoopt dat ze ooit achter de identiteit van haar moeder en vader komt. Maar aan de andere kant is ze ook niet heel goed te peilen. Zo steekt ze dingen in brand, gaat ze ’s nachts met een mes en vodoo-poppetjes het bos in en ziet ze dingen die er eigenlijk helemaal niet zijn. De grote vraag is waar ze precies vandaan komt en daar krijg je door de perspectiefwisseling wel een beeld van. Je leest immers ook deels vanuit de 18-jarige Anna in 1970. Juist het jaar waarin Ruby geboren is. Deze wisseling was erg fijn. Niet alleen doordat het goed is aangegeven: de hoofdstukken van Ruby hebben een hoofdstuktitel en die van Anna niet. En de precieze data staan boven de hoofdstukken. Daarnaast is het fijn omdat je zo veel te weten over de geschiedenis van Ruby en waarom ze is opgegroeid bij Mick en bij Barbara. Wel vond ik het merkwaardig dat er gekozen is voor ‘1970’ en ‘1983’. Je merkt het verder aan bijna niets in het verhaal, dus het had net zo goed ‘2004’ en ‘2017’ kunnen zijn.
Drie genres in één
Maar het jammere aan Het meisje in het bos vond ik dat er weinig echte spannende vraagtekens inzitten die je normaal wel ziet bij een thriller. Dit boek heeft wel enkele kenmerken van een thriller (en ben je benieuwd of Ruby ooit haar ouders mag ontmoeten), maar ook bevat het kenmerken van een roman en een fantasy-verhaal. En laat ik van dat laatste nu geen grote fan zijn. Maar al die drie de genres zijn niet voldoende uitgewerkt om hier echt een keuze tussen te maken. Het wordt door de uitgeverij gepresenteerd als een ’thriller’ maar dat had dus net zo goed een ‘roman’ of ‘fantasy-verhaal’ kunnen zijn. Misschien voor iedere lezers wat wils, maar aan de andere kant ook weer niet. Juist doordat deze kenmerken niet voldoende zijn uitgewerkt. Wat het dan ook is, mede door de korte hoofdstukken ben ik door het boek heen gevlogen. Ik moest even wennen aan de schrijfstijl op het begin en soms werd het naarmate het verhaal vorderde wat vaag (vooral met de toevoeging van de ‘Geest’, spoken en andere bovennatuurlijke elementen) maar over het algemeen ben ik wel tevreden.
De Schaduw zat op de trap, zijn jongensgestalte in elkaar gedoken. Hij schoof voor me op en ik ging naast hem zitten en fluisterde: ‘Mick en Barbara zij niet mijn echte vader en moeder.’ De omgekrulde rand van zijn oor streek lang mijn lippen en ik dacht dat ik hem voelde trillen van opwinding.
Conclusie
Het meisje in het bos van Kate Hamer heeft mij deels weten te overtuigen. Ik vloog door de korte hoofdstukken door het boek heen, maar ik heb achteraf toch een aantal twijfels. Zo vind ik het geen overtuigende thriller. Het had net zo goed gepresenteerd kunnen worden als een roman inclusief bovennatuurlijke en spannende elementen. Gek eigenlijk, want van tevoren had ik niet kunnen verwachten dat Ruby dingen kon zien die eigenlijk helemaal niet bestaan. Maar mede door de wisseling van perspectief en tijd leer je steeds meer over de 13-jarige Ruby en 18-jarige Anna. Beide personages gun je het geluk in deze wereld en je hoopt dat ze elkaar ooit weer in de armen kunnen sluiten. Maar of dit zo is, daarvoor moet je toch echt dit boek zelf lezen. De cover was veelbelovend en heeft mij echt overtuigd om dit boek te lezen. En hoewel ik Het meisje in het bos van Kate Hamer heb beoordeeld met 3,5 sterren, heb ik er geen spijt van.
Bij welk boek twijfelde jij over het genre? Laat het weten in de comments. Zoals altijd ben ik namelijk nieuwsgierig naar jullie antwoorden.
