Vandaag een recensie van een ander boek dan normaal. Namelijk van een biografie van Robbie Williams getiteld Reveal – Onthullingen, geschreven door journalist Chris Heath. Benieuwd wat ik er als entertainment-journalist in spe van vond? Dat lees je hieronder.
Meer dan twaalf jaar geleden publiceerden Robbie Williams en Chris Heath het lovend ontvangen boek Feel, over de weg naar roem van Robert P. Williams. Sinds die tijd heeft Robbie zes soloalbums gemaakt, zich weer aangesloten bij zijn oude band Take That en, naar aanleiding van zijn twaalfde nummer 1-album in het Verenigd Koninkrijk, een uitverkochte concertreeks gegeven in Wembley Stadium.
Lev. (A.W. Bruna) ~ oktober 2017 ~ 557 pagina’s ~ ISBN: 9789400509405
Robbie Williams, wie kent hem niet? Schrijver Chris Heath heeft Robbie Williams een aantal jaar geschaduwd om zo alle verhalen van zijn leven te horen. Robbie laat zich van een hele open en eerlijke manier zien. Het leven gaat niet altijd over rozen en dat blijkt wel als je dit levensverhaal leest. Hoewel hij met verschillende angsten kampt en ontzettend onzeker is, gelooft hij ook in ufo’s, wordt hij soms kapotgemaakt door de pers en heeft hij echt niet altijd hits te pakken. Wist je bijvoorbeeld dat zijn album Rudebox (uit 2006) helemaal is afgemaakt door de pers? Niemand moest er iets van weten. En wist je ook dat Robbie Williams geen één prijs in zijn huis heeft staan? Hij wordt daar niet vrolijk van en daarom geeft hij ze soms weg als een verjaardagscadeautje. ‘Don’t judge a book by his cover’ gaat zeker op bij deze ogenschijnlijk zelfverzekerde wereldartiest.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Open kant van Robbie
Het maakt niet uit of je nu fan bent van Robbie Williams of dat je helemaal niets met deze wereldartiest hebt. In Reveal – Onthullingen over Robbie Williams krijg je op een hele indirecte manier een hele open kant van hem te zien. Ik was er op het begin redelijk sceptisch over. Ik heb immers dit boek gekregen van de uitgeverij en zou dit boek niet zelf hebben uitgekozen. Maar mijn showbizz-hart wilde het toch een kans geven.
Er komen onderwerpen naar voren als zijn tijd in rehab, hoe hij zelf zijn grootste hater is, zijn tijd in Take That en de onderlinge band tussen de mannen, zijn band met andere artiesten, hoe hij gelooft in ufo’s en je kijkt als lezer mee naar diverse optredens en hoe hij tot een aantal liedjes is gekomen. Waarschijnlijk ben ik nog een aantal onderwerpen vergeten, zoals zijn relatie met Ayda Field en natuurlijk zijn kinderen Teddy en Charlton. Die laatste komt minder vaak voorbij, maar is toch een deel van zijn leven. Maar al deze onderwerpen komen soms binnen één hoofdstuk aan bod. Ik raakte soms echt de weg kwijt. Soms wil je meer over een onderwerp weten en dan switcht Chris Heath alweer naar een ander.
Tijdens mijn hele carrière ben ik bang geweest, maar dat heb ik altijd kunnen maskeren. En nu wist ik niet meer hoe ik weer op die fiets moest stappen, waar de versnellingen zaten, waar de pedalen waren.. Of het masker naar beneden was gegleden. Tenminste, zolang ik in de auto bleef stappen, bleef ik het doen. De spieren deden het, maar ik was er al zo lang uit.. Stel dat de spieren het niet meer meer deden? Stel dat ze nu echt konden zien wat er gebeurde.
Aparte schrijfstijl
En niet alleen de onderwerpen worden in dit boek afgewisseld alsof het niets is, maar er worden ook behoorlijk wat tijdsprongen gemaakt. Zo zijn bijna alle jaren van 2000 tot 2016 voorbij gekomen op wat voor manier dan ook. Niet gek ook dat de hoofdstukken dan ook lang zijn. Dit boek heeft ongeveer 560 pagina’s en het bevat maar 8 hoofdstukken. Dus gemiddeld telt een hoofdstuk 70 pagina’s. Ik was dan ook best opgelucht dat ik het boek na drie weken uit had. Ik was er echt klaar mee. Mede ook doordat de schrijfstijl iets was wat mij niet aantrok. Chris Heath heeft dit boek geschreven door jarenlang een soort schaduw te zijn bij Robbie Williams. Hij schuift zich als journalist naar de achtergrond en laat steeds met quotes Robbie aan het woord. Een hele indirecte manier wat wel een aantal memorabele quotes oplevert. Maar wat er ook voor zorgt dat er een afstand blijft tussen Robbie Williams en de lezer.
Gewoon maar een mens
Was er dan niets dat ik echt goed vond? Jawel, ik vond het fijn om te lezen dat er meer zit achter wereldartiest Robbie Williams. Hij is ook gewoon een mens en dat blijkt wel als hij in 2016 gewoon het Songfestival kijkt. Hij vond er niet veel aan, maar de wetenschap dat hij bijvoorbeeld naar Douwe Bob heeft gekeken, is toch ook wel grappig. Ik heb sympathie gekregen voor deze wereldartiest. Rob vindt optreden helemaal niets, heeft hij niets met prijzen en de pers maakt hem gewoon af. Hij kan het gewoon niet goed doen in hun ogen en dat doet afbreuk aan zijn zelfvertrouwen.
Niet voor niets ging Robbie in 2006 met pensioen. Maar hij kwam terug. Daarnaast heeft Robbie een apart soort humor (die ook door de pers niet wordt begrepen). Zo maakte hij ooit een grap dat hij de handen van het publiek aanraakten om vervolgens met een overdreven gezicht desinfecterende handgel op zijn handen te doen. Hij was echt niet vies van zijn fans, maar bedoelde dit als grapje. Alleen door de manier waarop het werd uitgezonden, lijkt dat wel zo. Tja, het is niet niets om te leven met een spotlight op je gezicht. Dat haal ik vooral uit Reveal.
Toen hij een paar eerste voorzichtige stapjes zette om een einde te maken aan zijn droogteperiode merkte hij dat zijn leven nu gemakkelijker was dan voordat hij zich terugtrok. Misschien zou hij zijn verandering op een andere manier betreuren, maar een bepaalde druk was verdwenen. ‘Toen ik pas binnenbleef,’ zegt hij, ‘dacht ik: Die paparazzi kunnen de pot op! Ik ga niet naar buiten. Omdat ze me altijd stonden op te wachten bij de ingang van het landgoed. Meestal werd ik wel door tien auto’s vol mensen gevolgd. Ik was geld.’
Conclusie
Ik moest mij echt door Reveal – Onthullingen over Robbie Williams van Chris Heath heen worstelen, maar het is mij gelukt. Dit worstelen kwam mede door de hele lange hoofdstukken, de indirecte manier van schrijven (door middel van quotes), veel onderwerpen die constant om je oren vliegen (net zoals de tijdsprongen) en door het feit dat het onderwerp mij niet helemaal interesseerde. Wel complimenten aan de Nederlandse vertalers, want het boek is wel prima te begrijpen in mijn moedertaal. Maar wat overblijft na het lezen is naast opluchting dat ik het boek uit heb vooral sympathie voor Robbie Williams.
Je kunt het je na het lezen van dit boek bijna voorstellen hoe het is om constant onder een schijnwerper te liggen. En vooral hoe het is om Robbie Williams te zijn juist door de diversiteit aan onderwerpen die worden besproken. Zijn leven draait vooral om muziek en het schrijven van liedjes. Maar er is nog zoveel meer: hij haat optreden, is hartstikke onzeker, heeft verschillende angsten en heeft een aantal keer gekampt met verslavingen. Hij is voor mij na het lezen meer een echt mens geworden in plaats van de (grappige) wereldartiest die ik altijd voor mij zag als ik aan Robbie dacht. Hij verdient wat respect, wat hij van de meeste pers in het buitenland niet krijgt.
Van wie ben jij nu echt fan op muziek- of acteergebied? En heb je daar al weleens een biografie over gelezen? Ik zou zelf bijvoorbeeld wel een biografie willen lezen van Demi Lovato. Hoewel ik door haar documentaire al veel over haar weet het toch nog interessant vinden.
